از غزه تا کانبرا؛ رژیم صهیونیستی میان جنگ نسل‌کشی و رسوایی نتانیاهو

به گزارش خبرگزاری قدس (قدسنا) به نقل از مرکز اطلاع رسانی فلسطین، در روزهای اخیر، میانگین شهدا به ۷۰ تا ۱۲۰ نفر در روز رسیده است؛ اکثراً غیرنظامیان. این خونریزی پیوسته تنها بخشی از سیاستی کلان‌تر است: نابودی بنیان‌های زندگی، تخریب منازل و زیرساخت‌ها، محاصره کامل غذا، آب و دارو، و تداوم راهبرد نسل‌کشی.

تصاویر و آمارهای وزارت بهداشت غزه، گویای فاجعه‌ای انسانی است: خانواده‌هایی که یک‌جا زیر آوار نابود می‌شوند، کودکانی که از گرسنگی می‌میرند، صدها هزار آواره‌ای که دیگر پناهی ندارند. در این میان، اشغالگران بی‌پروا از بازاشغال کامل غزه سخن می‌گویند؛ گویی که ویرانی کنونی کافی نیست. اما چنین رویکردی پرسش‌های مهمی را برمی‌انگیزد: آیا رژیم صهیونیستی به‌دنبال تکمیل پروژه نابودی و پاکسازی است؟ و این مسیر چه پیامدهایی برای خودش و جایگاهش در جهان دارد؟

رسوایی خارجی: حمله به نتانیاهو از کانبرا تا لندن

جنگ غزه، علاوه بر ویرانی داخلی، تصویر رژیم اشغالگر را در سطح جهانی به‌شدت مخدوش کرده است. استرالیا به‌طور تاریخی فلسطین را به رسمیت شناخت و هم‌زمان، وزیر خارجه این کشور با لحنی بی‌سابقه خطاب به نتانیاهو گفت: «قدرت با شمار قربانیانی که منفجر می‌کنید سنجیده نمی‌شود.» نخست‌وزیر نیوزیلند نتانیاهو را «از دست‌رفته و دیوانه» توصیف کرد. وزیر محیط زیست بریتانیا هم او را عامل پیچیده‌تر شدن شرایط خواند.

کانادا، بریتانیا و فرانسه اعلام کرده‌اند که سپتامبر آینده فلسطین را به‌رسمیت خواهند شناخت؛ این ضربه‌ای سنگین به مشروعیت بین‌المللی رژیم اشغالگر است. هم‌زمان، گاردین در سرمقاله خود نتانیاهو را «مردی بی‌اخلاق» معرفی کرد که “اسرائیل” را در باتلاق خون می‌برد و جنگ را ابزاری برای بقای سیاسی و فرار از محاکمه‌های فساد دانست.

برای نخستین بار، رژیم صهیونیستی به اتهام نسل‌کشی در برابر دادگاه بین‌المللی دادگستری قرار گرفته است. دادگاه کیفری بین‌المللی نیز حکم بازداشت نتانیاهو و وزیر جنگ سابقش یوآو گالانت را صادر کرده است. در اروپا نیز شماری از افسران اسرائیلی با تعقیب قضایی روبه‌رو شده‌اند. موج اعتراضات مردمی، تحریم‌های سیاسی و اقتصادی و تظاهرات میلیونی در جهان، “اسرائیل” را بیش از هر زمان به موجودیتی منفور و منزوی بدل کرده است.

ترک‌خوردن ستون جمعیتی رژیم صهیونیستی

پروژه صهیونیسم همواره بر دو رکن استوار بود: کوچاندن فلسطینیان و جایگزینی آن‌ها با مهاجران یهود. اما جنگ غزه این ستون را متزلزل ساخته است. گزارش‌ها حاکی است که حدود نیم میلیون یهودی مقیم خارج بازنگشته‌اند و ۳۷۵ هزار نفر نیز طی جنگ از اراضی اشغالی خارج شدند. پدیده «مهاجرت معکوس» اکنون پررنگ‌تر از پس از جنگ ۱۹۷۳ یا اشغال لبنان در ۱۹۸۲ است.

خطر بزرگ‌تر، خروج نخبگان علمی و تخصصی است؛ پزشکان، مهندسان و دانشمندان در جست‌وجوی آینده‌ای امن اراضی اشغالی را ترک می‌کنند. آرنون سوفر، جمعیت‌شناس اسرائیلی، این روند را «نه صرفاً فرار افراد، بلکه از دست دادن مغزهایی که ساخته می‌شوند» توصیف کرده است. این پرسش جدی‌تر می‌شود: آیا “اسرائیل” هنوز همان «وطن ملی یهود» است یا تنها ایستگاهی موقت که حتی وفادارانش نیز آن را ترک می‌گویند؟

بحران داخلی: ارتشی فرسوده، جامعه‌ای شکاف‌خورده

در داخل، ارتش صهیونیستی گرفتار جنگی فرسایشی و بی‌پایان است. گزارش‌ها از بحران شدید در جذب نیرو حکایت دارد؛ بسیاری از جوانان، به‌ویژه در میان حریدی‌ها، از خدمت سر باز می‌زنند. هم‌زمان، نهادهای پزشکی اسرائیلی از «همه‌گیری روانی» خبر داده‌اند: موجی از افسردگی و آسیب‌های روحی در میان نظامیان و غیرنظامیان که درمانی طولانی‌مدت می‌طلبد.

جنبش اعتراضی در تل‌آویو و شهرهای دیگر، نشانه‌ای از خشم داخلی است. خانواده‌های اسرای اسرائیلی دولت نتانیاهو را متهم می‌کنند که با لجاجت در ادامه جنگ، مانع تحقق توافق تبادل اسرا شده است. این نارضایتی اجتماعی، همراه با شکاف‌های سیاسی، انسجام داخلی “اسرائیل” را به‌شدت فرسوده است.

ایدئولوژی خطرناک: «اسرائیل بزرگ»

در میانه بحران‌ها، نتانیاهو با تکیه بر روایت‌های توراتی، آشکارا از ایده «اسرائیل بزرگ» سخن گفت. این گذار از منطق سیاسی–امنیتی به گفتمان مذهبی–توسعه‌طلبانه، معنایی دوگانه دارد: نخست، دادن مشروعیت الهی به اشغال به‌عنوان مأموریت مقدس؛ دوم، گشودن درهای جنگی بی‌پایان با منطقه.

این رویکرد، نه‌تنها توجیهی تازه برای ادامه نسل‌کشی در غزه فراهم می‌کند، بلکه منطقه را در معرض بی‌ثباتی تمام‌عیار قرار می‌دهد.

نتیجه: قدرتی که بذر نابودی خویش را می‌کارد

جنگ غزه، رژیم صهیونیستی را در چند جبهه رسوا کرده است: در داخل، ارتشی ازهم‌پاشیده و جامعه‌ای معترض؛ در خارج، تصویر یک رژیم جنایتکار که مشروعیت بین‌المللی‌اش را از دست می‌دهد؛ و در عمق ایدئولوژیک، انحراف به سوی پروژه‌ای توراتی که خطری برای منطقه و حتی آینده موجودیت رژیم صهیونیستی است.

این جنگ را نمی‌توان صرفاً یک دور خونین دانست؛ لحظه‌ای است سرنوشت‌ساز که ماهیت واقعی رژیم اشغالگر را عریان کرده: رژیمی مسلح و ویرانگر، اما بی‌مشروعیت؛ قدرتی که به‌نام بقا می‌جنگد اما بذر فروپاشی خویش را می‌پاشد.

انتهای پیام/ 24