ماجرای صبح 16 مارس

خبرگزاری قدس (قدسنا) «مهدی عزیزی»*: زیاد مهم نیست به چه اندیشه، نژاد، گروه یا ملیتی تعلق دارید! و چه محدوده جغرافیایی، سرزمین و خاک شما را تشکیل می دهد.

مهم این است که صرف نظر از تمامی وابستگی های نژادی و ملیتی، قضاوت شما نسبت به هر آنچه که پیرامونتان رخ می دهد منصفانه باشد. شما می توانید هر کسی باشید اما از نوع منصف و شرافتمند آن.

من در بین دوستان و همکاران خود مسیحیان و یهودیان زیادی را می شناسم که نسبت به آنچه در اطراف آنها رخ می دهد، شرافتمندانه برخورد کرده اند و تلاش می کنند آن را منصفانه بازگو کنند و مطمئن هستم که تاریخ از آنها به خوبی یاد خواهد کرد.

شما امروز با یک موضع منصفانه یا یک احساس همدردی می توانید دین خود را به جامعه بشری ادا کنید: جامعه ای که امروز با گذشت 60 سال از تصویب اعلامیه حقوق بشر از ساده ترین قوانین حقوق بشری محروم است و دوران وحشی گری مدرن را تجربه می کند.

کودکان اصلی ترین قربانیان این وحشی گری به شمار می روند که در میان یک نسل کشی آشکار گرفتار شده اند.

نامه های «راشل کوری» برای مادر و خانواده اش سندی است که زوایای دردناک یک ملت را به تصویر می کشد.

لحن راشل در نامه ها ترکیبی از تراژدی و احساسات صادقانه و نیز تنفر از دنیایی است که به اعتقاد وی در کشتار این ملت شریک است. وی حتی زندگی در چنین شرایطی را به زیر سوال می برد و از خود می پرسد راستی این دنیایی است که من به خاطر آن به دنیا آمده ام؟

راشل ترجمان انسانی است که نمی تواند در برابر رنج همنوعان خود بی تفاوت بماند. درک رفتار مردمی که با تمامی مشکلات و رنج ها از راشل به خوبی مراقبت کرده اند، برای او دشوار است.

تنها دو هفته ماندن در فلسطین به راشل این فرصت را داد تا عمق یک فاجعه انسانی را به همنوعان خود منتقل کند. اگرچه او در واشنگتن زندگی می کرد اما زیستن را در کنار مردمی که تلاش می شود تاریخ و زمین آنان یک جا از آنها گرفته شود ترجیح داد.

راشل کوری که بود؟

شهر رفح هنوز آخرین لحظات غروب روز یک شنبه 16 مارس سال 2003 را به یاد می آورد: روزی که دختری آمریکایی زیر تیغ های یک بولدوزر، قربانی سکوت دردناک جهانی شد که بی تفاوتی آن در برابر جنایات انسانی شرم آور و بی سابقه است.

رشال کوری ۲۳ سال داشت و در شهر المپیای ایالت واشنگتن به دنیا آمد. او دانشجوی دانشگاه اورگرین و عضو جنبش همبستگی بین الملللی آی اس ام (A.S.M) بود. راشل به همراه ۷ نفر از دوستان خود به رفح در جنوب نوار غزه آمده بود تا به عنوان یک ناظر صلح طلب مانع از ویرانی خانه هایی شود که بیشتر به پستویی برای کودکان شبیه بود: کودکانی که عادت کرده بودند هر روز صبح را با صدای گلوله بیدار شوند و شاید هم نه. دخترانی که شب ها کابوس اف ۱۶ می بینند و گام های تا مدرسه را با کفش های ترس و وحشت شمارش می کنند. قلب کوچک آنها همواره در لحظه های نگرانی می تپد و نگاهشان در لابه لای کنوانسیون های ژنو گم می شود.

راشل مصداق یک روشنفکر ارزش گرای واقعی است که تعریف دورغین دموکراسی را در غزه تفسیر کرد. او زیر تیغه های دموکراسی و حقوق بشر له شد. بولدوزری که راشل را زیر گرفت ساخت شرکت آمریکایی «کاترپیلار» (کاترپیلار بزرگترین شرکت ساخت بولدوزر جهان است) بود. این بولدوزرها با 12 میلیارد دلار وام سالانه آمریکا به رژیم صهیونیستی، خریداری می شود.چند روز پس از کشته شدن راشل، 10 میلیارد دلار از سوی واشنگتن به تل آویو کمک شد.

راشل در 16 مارس 2003 تلاش می کرد به همراه هفت تن از دوستان خود مانع از تخریب یک خانه فلسطینی شود. او خود را مقابل خانه رساند و با استفاده از یک بلندگو از راننده بولدوزر خواست تا از حرکت باایستد: اما راننده همچنان پیش می آمد. راشل به عقب بازگشت. تلی از خاک در برابرش قرار داشت. به زمین خورد و راننده با قساوت تمام به حرکت خود ادامه و راشل را زیر گرفت و دوباره به عقب بازگشت. تیغه های بولدوزر را بالا برد و دوباره به زمین زد.

راننده بولدوزر پس از آن حتی پیاده هم نشد. شاهدان عینی گفتند لبخند هم زده است. بعدها رسانه های صهیونیستی نوشتند که راشل در نقطه کور دید راننده قرار داشته است. حتی یک روزنامه رژیم اشغالگر قدس نوشت: «راشل خودکشی کرده است»

دکتر «یحی برکات» تهیه کننده فیلم «راشل کوری، وجدان آمریکا» در این باره می گوید: «شواهد نشان می دهد که راننده متوجه راشل شده بود. «کاترین بتنسین» مسئول وقت کمک های نروژ در غزه با انتقاد شدید از واکنش رسانه های اسرائیلی به کشته شدن راشل گفته است که آنها چنین وانمود کردند که گویا راشل خودکشی کرده است.»

«ویکمن» و روزنامه نگاری دیگر به نام «کاترین وینر» با استفاده از نامه های راشل نمایشنامه ای را با عنوان «نام من راشل است» در بهار سال 20۰5 به روی صحنه بردند. این تاتر در «رویال کورت» لندن اجرا شد و بار دیگر در پائیز همان سال چندبار دیگر روی صحنه رفت. با آنکه قرار بود این نمایش به مدت طولانی به نمایش گذاشته شود، اما ناگهان اجرای آن لغو شد.

«جیم نیکولا» کارگردان هنری این نمایش در آن زمان بهره برداری سیاسی از این تاتر را دلیل لغو شدن اجراهای بعدی آن دانست. این تاتر به مدت 9 هفته در سالن آمفی تاتری در لندن اجرا شد. اسرائیلی ها چندین بار با استفاده از نفوذ خود، این نمایشنامه را لغو کردند.

«ادوارد سعید» (منتقد ادبی فلسطینی تبار) نویسنده فقید فلسطینی در این باره نوشته است: «در مدت اقامت کوتاهم در سیاتل» با خواهر، پدر و مادر«راشل کوری» که از مرگ او هنوز شوکه بودند، ملاقات کردم. آنها با سناتور «پتی موری» و سناتور «مری کانت ول»، از اعضای حزب دموکرات، تماس گرفته و ماجرای قتل دخترشان را تعریف کردند.

واکنش ها قابل پیش بینی بود و تنها به ابراز تنفر، محدود شد. با وجود اینکه آنها قول داده بودند تا به این مسئله رسیدگی کنند، اما هر دو سناتور پس از بازگشت به واشنگتن دیگر با خانواده «کوری» تماس نگرفتند.»

حرکت این دختر جوان شجاعانه و ارزشمند است. او در شهر کوچک «المپیا» در جنوب «سیاتل» به دنیا آمد و به گروه بین المللی «جنبش همبستگی» پیوست و برای همراهی با رنج مردمی که هیچ گاه آنان را ملاقات نکرده بود، به «غزه» رفت.

فلسطین در سخت ترین شرایط هیچ گاه نه شکست را تجربه کرد و نه سر خم نمود. بچه ها همچنان به مدرسه می روند: دکترها و پرستاران همچنان از بیماران مراقبت می کنند: زنان و مردها به سر کارهای خود می روند، سازمان ها ملاقات های خود را برگزار می کنند و مردم به زندگی ادامه می دهند.

دقیقا همین نکته است که برای «شارون» و دیگر تندروهای رژیم صهیونیستی که می خواهند همه فلسطینی ها را روانه زندان کنند یا از کشور بیرون برانند، غیرقابل تحمل می شود. در این میان کسانی بودند که تلاش داشتند ابعاد واقعی یک نسل کشی را که در میان هیاهوی رسانه های غربی در هاله ای از فراموشی قرار گرفته بود، به تصویر بکشند و راشل کوری نماینده واقعی این افراد بود که همراه «جیمز میلر» روزنامه نگار انگلیسی «برایان آوری» و «تام هرندال» در این راه کشته شدند.

«سیدنی کوری» مادر راشل روز یازدهم ماه مه 2003 در یک سخنرانی به مناسبت روز مادر از آمریکایی ها خواست تا دربرابر مرگ انسان هایی چون راشل کوری، جیمز میلر، برایان اوری و تام هرندال سکوت اختیار نکنند، چرا که این اقدام توجیهی برای کشتن دیگران توسط اسرائیل خواهد شد.

وی در این سخنراین خطاب به مادران آمریکایی گفت: «مادرانی که اینجا جمع شده اید، روزتان مبارک. این روز همان روزی است که ما منتظر هستیم تا در قبال تمامی آنچه که در روزهای زندگی داده ایم، پاداشی کوچک دریافت کنیم که من فکر می کنم ما سزاوار آن هستیم، چرا که خود آن را به دست آوردیم. زندگی من از روزهای زیبایی پر است که روز مادر نامیده شده و من منتظر می ماندم تا کودکانم برایم صبحانه بیاورند یا شاید هم شعر و نقاشی... هدایای مختلفی را هم به من می دانند، اما شاید ندانند که بزرگترین هدیه من همان وجود آنهاست. روز مادر برای من روزی بزرگ و ویژه است.

امسال سارا و کریس به من تلفن زدند، اما راشل نه. چرا که وی در 16 مارس کشته شد، آن هم زمانی که تلاش می کرد به فلسطینی ها کمک کند. اما با این وجود من احساس می کنم راشل با من است و مطمئن هستم مادرانی که فرزندان خود را از دست داده اند همین احساس را دارند.

من بر این باورم که سیاست های آمریکا در جهان و اموالی که بر اساس این سیاست ها هزینه می شود، باید بر اساس گسترش ارزش هایی باشد که بیشتر مادران به آن اعتقاد دارند.»

مادر راشل در ماه مارس 2009 به مناسبت سالروز درگذشت دخترش گفت که آمریکا و اروپایی ها با گذشت چند سال از مرگ راشل هنوز اقدامی در این باره انجام نداده اند.
 

*کارشناس مسائل منطقه

انتهای پیام/