نقدی کاوشگرانه بر فیلم سینمایی «موصل»/ میلیون ها دلار هزینه برای القای چند جمله کلیدی!

گروه تحلیل و تفسیر قدسنا- فیلم سینمایی «موصل» محصولی ساخت شرکت فیلم سازی AGBO آمریکا که در سال ۲۰۲۰ توسط نتفلیکس منتشر شد در فرآیند ساخت این فیلم همکاری یک شرکت اماراتی تحت عنوان «ایمیج نیشن» نیز به چشم می خورد.

فیلم بمدت حدود ۱ ساعت ۳۰ دقیقه مخاطب کنجکاو را که تا ساعاتی پیش در صفحات اینترنتی و کانال های تلگرامی در به در دنبال فیلم های مهیج و سیاسی می گشت، پیش روی صفحه نمایش میخکوب می کند.

در ابتدا، فیلم با همان هیجانی که مخاطب انتظارش را داشت شروع می شود. صدای ذکر گفتن مشهور (و دروغین) تکفیری ها و تیراندازی و کشته شدن تروریست های سیاه پوش داعش از همان ابتدا آغاز می شود و «آدام بسا» بازیگر تونسی- فرانسوی (نقش اول) با نام کاوه که دو ماه است به عضویت پلیس عراق درآمده به همراه دیگر همکارش که او نیز یک پلیس (خائن) است نیمی از تروریست های مهاجم را می کشد تا اینکه ناگهان نیروهای ویژه موسوم به گروه «نینوا» که متشکل از چندین افسر خبره نظامی هستند وارد صحنه شده و دو پلیس را از دست داعش نجات می دهند.

در ادامه سرتیم نینوا که خود کارگاه جنایی بوده است به کاوه  کلاه SWAT (مخفف کلمه نیروی ویژه ی پلیس ایالات متحده آمریکا) را برای الحاق به تیم خود که چند تن از اعضایش در مسیر ماموریت سرّی کشته شده اند، پیشنهاد می دهد.

تصویر کلاه نیروهای ویژه آمریکا در همان ابتدا نزدیک به ۳۰ ثانیه جلوی لنز دوربین قرار می گیرد به نوعی با این نمایش پیش روی مخاطب اینگونه القا می شود که اگر کسی به هرآنچه و هرکس که با آمریکایی ها ارتباط دارد بپیوندد به نوعی دشمن واقعی داعش است و در عین حال در این مسیر سخت، خشک و حرفه ای است. البته در این میان یک کنایه کوچک و سنگین هم به کردهای عراق که سال ها به عنوان نیروهای داوطلب در مسیر آزادسازی مناطق مختلف و حساس مرزی عراق و سوریه از دست داعشی ها عملیات اجرا کردند توسط یکی از اعضای تیم نینوا زده می شود به گونه ای که سال ها قانون این گروه این بوده است که کردها خائن هستند و نباید در روند مبارزه شرکت داشته باشند.

زنان کرد در خلال سال های حضور داعش در عراق و سوریه به عنوان نیروهای مردمی شجاع در سراسر جهان شناخته شده اند. آنها به صف مبارزات علیه تروریست ها پیوستند و سنگر را در کنار مردان شان رها نکردند.

فیلم از زمان پیوستن کاوه به تیم نینوا به طور یکنواخت با همان جریان یک ضرب تیراندازی و کشتار داعشی ها به سبکی حرفه ای و قهرمانانه آنطور که برادران روسو همیشه در فیلم هایشان به دنبال آن هستند، اجرا می شود و آنگونه که باید و شاید فیلم نامه قوی که ذهن مخاطب را مانند دیگر فیلم های هالیوودی درگیر خود کند وجود ندارد؛ به عبارتی اگر فیلم صحنه های «تفنگ بازی» را به همراه نداشت مخاطب بدون شک حواسش به اطراف پرت می شد اما گویی برای کارگردان و نویسنده آن آقای «مایکل کارنهان» و عواملش این موضوع چندان اهمیتی ندارد.(بر خلاف تاریخچه جذاب محصولات تولید شده برادران روسو مانند سری فیلم های Avengers یا انتقام جویان).

در اواسط فیلم (دقیقه ۵۱ به بعد) گروه نینوا که در پشت بام یک ساختمان پس از پاکسازی آنجا از دو تروریست تک تیرانداز پناه گرفته است به ناگهان و زمانی که اعضای گروه در حال نماز خواندن هستند توسط پهپادهای بدون سرنشین هدف حمله انتحاری قرار می گیرند؛ پس از آن معلوم می شود که این حمله توسط حشد شعبی که فرمانده آنان یک فرمانده سپاه پاسداران در ساختمان غربی با اسلحه و با حالتی سرمستانه فریاد می زند و قصد معامله با گروه نینوا را می کند ترتیب داده شده است!!! نکته جالب این است که برای نشان دادن عمق خشم آمریکایی ها از حضور سپاه در عراق و سوریه افسر سپاه ایران دقیقا با یونیفرم سپاه (سبز رنگ) در میدان جنگ حاضر است در صورتی که در میادین جنگ افسران سپاه قدس هیچ گاه با این لباس ها به ماموریت های نظامی و خط مقدم اعزام نمی شوند.

دو طرف کمی بعد به واسطه آتش بسی که اعلام می کنند به پیشنهاد سرتیم نینوا وارد معامله شده و از نزدیک با یکدیگر گفتگو می کنند.

دربدو ورود به معامله نیروهای نظامی حشد شعبی نمایش داده می شوند نیروهای مردمی که سال هااست از بطن مردم عراق با مشورت فرماندهان سپاه بدر و سپاه پاسداران تشکیل شده اند و عملیات های مختلفی را برای از بین بردن داعش ودیگر تروریست ها در موصل انجام داده و اکنون نیز در مناطقی مانند صلاح الدین و کرکوک در حال پاکسازی عناصر مزدور تروریستی هستند.

در این صحنه انتظار می رفت تا نیروهای حشد شعبی مانند دیگر فیلم هایی که غرب ساخته است و در‌آن مسلمانان و اعراب «بربر» گونه و یا به صورت های مختلف وحشی نشان داده شده اند، به تصویر کشیده شوند اما نویسنده و مشورت  دهندگان سیاسی و امنیتی فیلم موصل به قول خودمان «زرنگی» کرده اند و جریان را به گونه ای دیگر رقم زده اند؛ مسیری که تنها و تنها ایرانی ها را هدف می گیرد و حضور آنان را در در عراق سیاه و مداخله جویانه جلوه میدهد.

(فردی که سر بند زرد بسته است نیروی حشد شعبی است)

در بحثی که میان فرماندهان دو طرف شکل میگیرد فرمانده ایرانی خود را معرفی میکند و خطاب به فرمانده گروه نینوا می گوید: ‌تو در منطقه ما چه میکنی؟ و همچنین با تحقیر نیروهای امنیتی عراق، آنان را خیانتکار و مسبب به هم ریختگی اوضاع این کشور از زمان ورود داعش عنوان می کند و در مقابل فرمانده گروه نینوا نیز طبق سناریویی که برایش توسط فیلم نامه نویس آمریکایی طراحی شده با بکارگیری سیاست تحریک احساسات اعضای حشد شعبی که اطرافش حضور دارند آن ها را بخاطر همکاری با ایران سرزنش می کند.

در خلال این همه مشاجره و سناریوهای تفرقه افکنانه که توسط مایکل کارنهان تدارک دیده شده لحظه ای به نقش نیروهای آمریکا و یا کشورهای عربی حامی تروریسم و وهابیت اشاره نمی شود (جز کویت که ارتباط بدی با ایران ندارد و در مسایل سیاسی حرف چندانی برای گفتن ندارد). در این فیلم حتی لحظه ای به بمباران مواضع نیروهای حشد شعبی توسط پهپادهای آمریکایی اشاره نمی شود. در این فیلم لحظه ای ولو شده یک جمله کوتاه به حضور اشغالگرانه ارتش آمریکا در عراق و سوریه و غارت منابع نفتی این کشور اشاره نمی شود. هیچ کدام از طرفین حتی به ترکیه که سال ها است در شمال عراق فعالیت های مداخله جویانه بدون هماهنگی با دولت عراق انجام می دهند و هزاران خانواده عراقی را آواره کرده اند اشاره نمی کنند و فقط فقط به ایرانی هایی که با کسب مجوز دولت عراق و تنها به عنوان نیروهای نظامی مستشاری به عراق آمدند انگ زده میشود.

(فرمانده ایرانی که با یونیفرم سپاه پاسداران خود را معرفی می کند)

در ادامه هم که چیزی از فیلم نمانده کارگردان (که نویسنده هم هست) داستان را با همان ضرب و زور درگیری و تیراندازی و اینگونه که ماموریت آزادی خانواده ها از گرو داعش همچنان ادامه دارد به پایان می رساند!

بدون شک هر بیننده ای که دنبال کننده نقد فیلم ها باشد به این موضوع به سادگی پی می برد که هدف ساخت این فیلم تنها انتقال پیام « ایرانی ها آدم بد ماجرااند» بوده است.

مشارکت یک کمپانی «عربی» در ساخت موصل تو چشم می زند!

در ابتدای نمایش فیلم تبلیغ «Image Nation» به چشم می خورد. ایمیج نیشن یک شرکت فیلم سازی است که دفتر آن در ابوظبی قرار دارد و از سال ۲۰۰۷ در کشور امارات متحده عربی افتتاح شده است.

اما نکته جالب این است که ریاست این شرکت را «محمد خلدون المبارک» بر عهده دارد. محمد المبارک ۴۴ ساله این روزها به خاطر در اختیارداشتن مالکیت باشگاه منچستر سیتی انگلیس شهره است اما او علاوه براین از مشاوران ارشد و قابل اعتماد خاندان سلطنتی آل نهیان به شمار می رود و به عنوان رئیس شورای اجرایی امارات متحده عربی فعالیت میکند.

علاوه براین المبارک دریک خانواده کاملا سیاسی پرورش پیدا کرده است پدر او سال ها به عنوان سفیر و دیپلمات در فرانسه از سوی آل نهیان فعالیت کرده است و پدربزرگ و جدش هم ید طولایی در خدمتگزاری به خاندان سلطنتی داشته اند.
اما المبارک در کنار سمت های مذکور در مناصب دیگری از جمله مهم ترین آن ها یعنی رئیس دپارتمان فرهنگ و توریسم ابوظبی نیز فعالیت دارد.

المبارک از جمله مهره های کلیدی امارات در روند عادی سازی رابطه با رژیم صهیونیستی است و این حمایت خود از عادی سازی با رژیم اشغالگر را با انتشار ویدیویی در ماه سپتامبر ۲۰۲۰ همزمان با عقد پیمان صلح میان امارات، بحرین و اسراییل در کاخ سفید نشان داد.

او در ویدیو مذکور به طور علنی پیامی را برای صهیونیست ها ارسال کرد و گفت: «این لحظه بسیار خاصی است. من فکر می کنم که این لحظه بزرگی برای بشریت است. این همان لحظه ای است که سال ها همه ما منتظرش بودیم، لحظه ای که می توانیم به خانه بازگردیم و به فرزمندان مان بگوییم که آینده ای روشن تر خواهیم داشت.من آرزو دارم که اسراییلی ها در امارات آزاد باشند و مورد قبول واقع شوند و من هم بتوانم به اسرائیل سفر کنم.»

(محمد خلیفه المبارک- رئیس دپارتمان فرهنگ و توریسم ابوظبی در حال سخنرانی در ویدیویی به مناسبت عادی سازی رابطه با رژیم صهیونیستی)

بدون شک همکاری شرکت فیلم سازی چنین شخصی از سوی دولتی که به ارسال سلاح و پول به تروریست ها در سوریه و عراق شهرت دارد همانگونه که نشان داده شد، بی هدف نیست. برای ساخت چنین فیلم هایی گاه میلیون ها دلار هزینه می شود تا تنها یک عبارت قلابی و دروغ به ذهن مخاطبان ملت های هدف که عمدتا هم ملت های فقیر و ساکن منطقه غرب آسیا هستند و در مضیقه اقتصادی و شکنندگی قرار دارند، القا شود.

فیلم هایی نظیر کمیته ۳۰۰ و یا ارباب حلقه ها که در آن ها به وضوح ویژگی تمام نشدنی آمریکایی ابر قهرمان به نمایش گذاشته می شود شیوه دیگر نفوذ تروریست های آمریکایی به قلب مناطق مسلمان نشین است به عبارت دیگر اگر تا دیروز داعش با ساخت ویدیوهای شکنجه و اعدام های وحشیانه مانند اسیدپاشی و منفجر کردن اسرا و یا سوزاندن آنان برای ایجاد رعب و وحشت در میان ساکنان عراقی تلاش می کرد و تا حدودی هم (اوایل ورود) موفق شد، آمریکایی ها نیز با بهره گیری از تقریبا همین سیاست اما وجه مثبت و سینمایی و بدون خشونت آن قصد دارد تا اذهان را برای همکاری با خود هم راستا کند.

اگر فیلمی می بینیم بدانیم که آن فیلم با چه ماهیتی و چه هدفی و برای انتقال چه مفهومی ساخته شده است تا به طور ناخودآگاه تاثیر نپذیریم.

(پیشنهاد می شود پس از خوانش نقد، فیلم موصل را یکبار مشاهده کنید.)

انتهای پیام/م.ح