پیمان کمپ دیوید ننگی ۴۰ ساله
بر پیشانی رژیم های مرتجع عربی

به گزارش خبرگزاری قدس(قدسنا)  17سپتامبر ۱۹۷۸ «انور سادات» رئیس جمهور وقت مصر و «مناخیم بگین» نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی با نظارت «جیمی کارتر» رئیس جمهور وقت آمریکا پیمان صلح موسوم به «کمپ دیوید» را امضا کردند که نخستین پیمان صلح بین یک کشور عربی با رژیم صهیونیستی پس از جنگ اعراب و اسرائیل بود. چندین سال از امضای معاهده صلح بین رژیم صهیونیستی و مصر به عنوان اولین قرارداد صلح بین اعراب و اسرائیل می گذرد و این در حالی است که این رژیم طی این ۴۰ سال با اقدامات خصمانه و تجاوزگرانه اش در اراضی اشغال شده، بیش از پیش افکار عمومی عرب را نسبت به اهداف و طرح های توسعه طلبانه اش بدبین ساخته است. هر چند که پس از امضای معاهده کمپ دیوید معاهده دیگری بین اردن و اسرائیل با دخالت های آشکار و نهان آمریکا تحت عنوان «وادی عربه» امضا شد، اما همه می دانند که از سال ۱۹۴۸ رژیم صهیونیستی به هیچ قطعنامه بین المللی و توافقنامه عمل نکرده و پایبند نبوده است و بازگشت فلسطینیان به سرزمین مادری اکنون با خیانت اعراب مرتجع به سراب تبدیل شده است.

در آن زمان بسیاری از تحلیلگران سیاسی معتقد بودند که رژیم صهیونیستی انجام مذاکرات با یک کشور عربی را آسان تر از مذاکرات با گروهی از کشورهای عربی می دانست به همین دلیل هیئت های مصر و اسرائیل ۵سپتامبر ۱۹۷۸ به کمپ دیوید رسیدند و در روز اول مذاکرات سادات ایده هایش را درخصوص حل بحران فلسطین از جمله موضوع عقب نشینی کامل اسرائیل از کرانه باختری و نوار غزه و موضوع شهرک های یهودی نشین مطرح کرد اما طرف آمریکایی تلاش کرد تا طرفین را از موضوعات مورد اختلاف دور ساخته و به موضوع کم اهمیت تری هم چون عقب نشینی اسرائیل از صحرای سینا بکشاند. و سرانجام پس از پایان مذاکرات طرفین معاهده صلحی را به امضا رساندند که از مهم ترین موضوعات آن می توان به صلح مصر با اسرائیل، تخلیه صحرای سینا و استرداد آن از سوی اسرائیل به مصر که در طی جنگ شش روز توسط اسرائیل اشغال شده بود و همچنین آغاز مذاکره جهت خودمختاری کشور فلسطین در کرانه باختری رود اردن و نوار غزه اشاره کرد که به دنبال این پیمان دو طرف اقدام به تبادل سفیر و آغاز عادی سازی روابط دیپلماتیک فی مابین نمودند.

پس از این قرارداد شوم و ننگین، نه تنها کشورهای عربی که اتحاد جماهیر شوروی سابق و کشورهای عضو جنبش عدم تعهد و برخی از کشورهای اروپایی نیز ضمن انتقاد از این پیمان امضای آن را پیش از مشخص شدن مسئله فلسطین و توافق بر سر آن بی فایده دانستند و حتی برخی این توافقنامه را به دلیل تغییراتی که با از بین بردن نقش کلیدی مصر در جهان عرب و محروم ساختن اعراب از یک قدرت نظامی بزرگ در بین نیروهای عربی به وجود آورد، به سود اسرائیل دانستند، اما امروز با گذشت ۴۰ سال از این قرارداد فلسطینیان از خود می پرسند پیمان صلح با اسرائیل در حالی که مسلمانان در فلسطین اشغالی یا لبنان همواره هدف واقع می شوند، چه سودی دارد و به رغم این همه فجایعی که بر سر فلسطینیان از سوی رژیم صهیونیستی صورت می گیرد چرا صدای کسی در نمی آید و سازمان ملل و مجامع حقوق بشری سکوت کرده اند؟

انتهای پیام/م.ق/