بدعت خطرناک سعید ملائی
عادی سازی با پرچم IOC

سعید ملایی جودو کار وزن  81- کیلوگرم ایران که از توکیو محل رقابت‌های جودوی قهرمانی 2019 جهان عازم آلمان شده و بسیاری از رسانه‌های خارجی از پناهندگی او خبر داده بودند، امروز (یک‌شنبه) در گفت‌وگو با یکی از رسانه‌های خارجی با تاکید بر اینکه پناهنده نشده است گفت که در بازی‌های المپیک 2020 زیر پرچم IOC مبارزه خواهد کرد. ملایی که اکنون در آلمان به سر می‌برد تاکید کرد: من هیچ درخواست پناهندگی نداده‌ام. ویزای آلمان را داشته‌ام و در آلمان هستم تا از حواشی دور باشم. من سرباز خاک کشورم هستم و هر مدالی بگیرم متعلق به ایران است و برای یک ایرانی ثبت می‌شود.

ذکر یک نکته درباره فرمولی که برای آینده ورزشی او در نظر گرفته اند ضروری است:

چنانچه پروژه ماریوس ویزر رئیس فدراسیون بین المللی جودو و لابی صهیونیستی برای شکار ورزشکاران ایرانی صحت داشته باشد که (قریب به صحت است) و آنها ورزشکاران را تحت پرچم  فدراسیون جهانی برای المپیک اعزام کنند، این تهدیدی است که می تواند همه فدراسیون ها را درگیر خود کند. این اقدام که دستپخت مقامات IOC  است بدعت جدیدی است تا با نام ایران در میادین ورزشی روابط با رژیم اشغالگر قدس را عادی سازی کنند. باید برای این حربه تمهیداتی قانونی فراهم کرد. تحریم ورزشی علیه رژیم اشغالگر قدس ابتکاری بود که از سوی جمهوری اسلامی ایران برای حمایت از قضیه انسانی فلسطین به عنوان یکی از کشورهای دنیای اسلام تدارک دیده شد. این ابتکار اگرچه با بایکوت رسانه ای غرب همراه شد اما با گذشت زمان و الگو گیری سایر ورزشکاران ازاده جهان به راهکاری برای مخالفت با رژیم صهیونیستی در سطح جهانی تبدیل شد تا جائیکه جنبش جهانی تحریم موسوم به BDS نیز از قصد خود برای ورود به این عرصه برای مخالفت با اشغالگری اسراییل سخن گفته است. تحریم ورزشی علیه رژیم هایی با ماهیت نژاد پرستی هم پیش از این درجهان سابقه داشته است. اروپائیان در دهه 80 و اوایل 90 قرن بیستم از تحریم ورزشی به عنوان ابزرای برای منزوی کردن رژیم آپارتایبد آفریقای جنوبی استفاده کردند.  اسرائیل به خوبی از سابقه اثرگذاری تحریم رژیم های تبعیض نژادی در میادین ورزشی اگاه است و لذا برای خنثی سازی آن معطوف به ورزشکاران ایرانی شده است.

آنچه سعید در مصاحبه اش در المان گفته مبنی بر اینکه در المپیک 2020 با پرچم IOC حاضر خواهد شد نه با پرچم ایران یک معنا بیشتر ندارد و آن اینکه لابی اسرائیلی برای انحراف نوک پیکان تحریم خود در میادین ورزشی از سوی ایران به یک راهکار نیابتی دست یافته است. رقابت یک ورزشکار ایرانی با پرچم IOC با یک ورزشکار صهیونیستی در مسابقات المپیک پیش چشمان دوربین های تلویزیونی ابتکار مناسبی برای دور زدن حلقه تحریم ورزشی علیه اسراییل می تواند باشد. البته این ابتکار می تواند برای سایر ورزشکاران دنیا نیز بکار گرفته شود اما برای لابی اسرائیلی فعلا تنها راهکاری که باعث شود به سرنوشت دولت آپارتاید آفریقای جنوبی دچار نشود، تمرکز بر موتور محرکه تحریم های ورزشی علیه اسراییل در جهان یعنی ایران است. ایران پرچم دار مبارزه با اشغالگری اسراییل در فلسطین در همه ابعاد محسوب می شود و کمتر کسی است که نداند ایران تنها کشوری است که در دنیا در مقابل همه دنیای صهیونیسم ایستاده است و از ملت فلسطین حمایت می کند و رژیم اشغالگر قدس را به رسمیت نمی شناسد. تصور کنید در مسابقاتی به وسعت رقابت های المپیک 2020 افکار عمومی دنیا شاهد دست دادن یک ایرانی آن هم سعید ملائی که چندین بار از رویارویی با حریف صهیونیستی خودداری کرده هرچند با پرچم IOC  با یک ورزشکار اسرائیلی باشیم. ترجمه این تصویر همان عادی سازی روابط با رژیمی خواهد بود که نه تنها نظام که ملت ایران آن را به رسمیت نمی شناسند حتی اگر سعید موفق شود پشت حریفش را به خاک بمالد. نماینده ای که بخواهد به هر طریقی کسب مدال کند تکلیف و نسبتش با ملت ایران روشن است.

امیدوارم که سعید ملائی عزیز تصمیم خود را قطعی نکرده باشد و یا تحت تاثیر ماریوس ویزر به سمت چنین تصمیمی نرفته باشد. این مسیر مناسبی برای قهرمانی او در المپیک نیست. مسیری که از میدان بازی زر و زور سالاران بخواهد به قهرمانی المپیک ختم شود مسیرماندگاری نخواهد بود. او را زیاد با عکس هایی از جهان پهلوان تختی نام آورِ بی همتایِ ایرانیان دیده ایم. والامر الیکم

درباره کوتاهی مقامات ورزشی کشور درخصوص قهرمانان ورزشی و بویژه در این فقره سخن بسیار است که در مجالی دیگر به آن خواهم پرداخت اما مسئولان ورزشی هم باید به او کمک کنند. درخبرها آمده بود که ملائی در فضای مسابقات ژاپن با سیدرضا صالحی امیری رئیس کمیته المپیک گفت وگو کرده است.  امری که بیانگر بحران تصمیم گیری ناشی از نوعی دوگانگی از سوی وی  برای اتخاذ هرگونه تصمیمی بود. این امر نشان می دهد که با ورزشکاران اعزامی ما به خارج به لحاظ روانی ارتباط درستی گرفته نمی شود و یا به نحو مطلوب درباره موقعیتی که آنان نسبت به ملت و کشورشان دارند صحبت نمی شود.

انتهای پیام/م.ق/