توقیف کشتی ها؛ سرخوردگی "اسراییل" و فرجام محاصره غزه

در ۵ سال گذشته مسئله اسارت گیلعاد شالیط و تداوم محاصره غزه دو مورد کاملا مرتبط و درهم گره خورده به حساب آمده است.

راهبردهای رژیم صهیونیستی در محاصره طولانی مدت منطقه غزه و تحت فشار قراردادن مقاومت فلسطینان، راهبردی کاملا ناکارآمد و شکست خورده بوده است، این یک اصل ثابت است که حتی کارشناسان و صاحب نظران صهیونیست نیز بدان اذعان کرده اند. با انجام مرحله اول مبادله اسرا و آزاد سازی چند صد تن از زندانیان حماس، شکست تدابیر مقامات رژیم صهیونیستی در رابطه با منطقه غزه بیشتر از پیش نمایان شد.
سنگینی بار شکست مذکور در حدی است که از زمان آزادی اسرای فلسطینی، محافل داخلی رژیم صهیونیستی به شدت اساس مبادله اسرا و نخست وزیر این رژیم را به چالش کشانده اند. از این رو رسانه های رژیم صهیونیستی با انتشار مطالب انتقادی محاصره غزه را سیاستی بی حاصل دانسته اند که بر خلاف انتظارات به تضعیف حماس منتج نشده و نتایج معکوسی را نیز به دنبال داشته است.
به گزارش خبرگزاری قدس (قدسنا)   به نقل از پایگاه خبری " منا نیوز" ساری بشی نویسنده روزنامه صهیونیستی یدیعوت آحارونوت در قالب مطلبی در این روزنامه (۲۵.۱۰.۲۰۱۱) تحت عنوان«زمانی برای پایان محاصره غزه» شکست راهبردهای رژیم صهیونیستی در منطقه غزه و لزوم پایان دادن به این محاصره ننگین را مورد تاکید قرار داده است.
وی می نویسد: در ۵ سال گذشته مسئله اسارت گیلعاد شالیط و تداوم محاصره غزه دو مورد کاملا مرتبط و درهم گره خورده به حساب آمده است. طی سال های اسارت شالیط، اداره کنندگان اسرائیل – همان کسانی که مانع پیشرفت مذاکرات با حماس شدند- تمامی اقدامات خود را در راستای آن قرار داده بودند که علت اصلی تداوم محاصره غزه را اسارت نظامی خوددر نزد حماس جلوه دهند و در این راستا پیوسته تاکید داشته اند که این خشم و نفرت ملت اسرائیل است که امکان پایان محاصره غزه را محدود ساخته است! از این رو مقامات تل آویو پیوسته اقدام خود در تداوم محاصره غزه را به یک "جنگ اقتصادی" با حماس همانند سازی کرده اند اما نهادهای بین المللی همانند صلیب سرخ، بارها ضمن تکذیب ادعای تل آویواعلام کرده اند که اقدام رژیم سرکوبگر تل آویو در رابطه با غزه(محاصره) یک "مجازات دسته جمعی" تمام عیار است. اکنون که اسارت شالیط به پایان رسیده، انتظار می رود که محاصره شرم آور منطقه غزه نیز پایان یابد؛ اما به نظر می رسد مجازات دسته جمعی شهروندان غزه پایانی نخواهد داشت. بازگشت به گذشته به ما یادآوری می کند: در فقدان و البته ناکارآمدی گزینه نظامی و یا تمایل سیاسی برای مبادله اسرا؛ دولت اولمرت رسما اعلام کرد: مادامی که شالیط در اسارت باشد، محاصره غزه نیز تداوم خواهد یافت. در واقع محاصره غزه فشار فراوانی را بر فلسطینیان تحمیل کرد به نحوی که کشاورزی این منطقه از رونق افتاد، شاخص های بیکاری افزایش یافت، دسترسی به دانشگاهها محدود شد و اساسا توسعه اجتماعی نابود شد اما نکته مهم آن بود که مقاومت فلسطینیان همچنان ادامه داشت. این جریان هنگامی که مدیریت محاصره غزه به نتانیاهو واگذار شد نیز تداوم یافت. البته با این تفاوت که در زمان نتانیاهو، تداوم محاصره غزه ۲ نکته بسیار مهم را نیز آشکار کرد: اول؛ اذهان عمومی جامعه یهودی بیشتر از آنکه با محاصره غزه موافق باشند تنها خواستار بازگشت جوان خود گیلعادبودند و عملا اعتقادی به کارائی محاصره نداشتند. دوم؛ سیاست محاصره غزه که به عنوان راهبردی برای تضعیف حماس طراحی شده بود عملا نتیجه معکوس داشته و به قدرتمندتر شدن این تشکیلات منتج گشته بود.
مقامات عالی رتبه امنیتی اسرائیل در حل معادلات پیچیده خود -در ارتباط با غزه- از روش هائی بهره برده اند که درک آن بسیار دشوار است حتی برای خود آنها! آنها به غزه ای ها اجازه می دهند تا (در زمان محاصره) واردات دارچین داشته باشند اما از واردات تنقلات منع می شوند! اگر شما ارتباطی میان چنین قانونی با امنیت تل آویو و یا تسریع روند آزاد سازی شالیط یافتید،؛ بی شک در حل معادلات پیچیده تبحری خاص دارید! به هر ترتیب در معادلات پیچیده محاصره غزه، انتقال مواد خام که برای رونق صنعت الزامی بود، ممنوع شد، انتقال سوخت و مصالح ساختمانی ممنوع شد، عبور و مرور میان غزه و کرانه باختری حتی برای کودکان دانش آموز و زنان ممنوع شد و ...، اما نتیجه معادلات پیچیده ما چه بود ؟! بر اثر محاصره غزه، جامعه بین الملل به شدت نسبت به غزه و اتفاقات آن حساس شد، ارتباط سازمان های غیر دولتی کشورهای مختلف به شدت با حماس گسترش یافت، بخش خصوصی ما تجارت با حماس و بویژه انتقال مصالح ساختمانی از طریق تونلها و یا هر روش دیگری را در دستور کار خود قرار داد! مقامات تل آویوکه همچنان بر روش های نادرست خود برای حل معادله غزه اصرار داشتند حتی فرصت های مناسبی را نیز برای تغییر سیاست های خود در ارتباط با غزه بدست آوردند اما تمامی آنها از دست داده شد. کشتی حامل کمک های انسانی برای غزه و حوادث مربوط به آن در می ۲۰۱۰، باردیگر بر ما اثبات کرد که زمان ایجاد تغییرات در سیاست های غزه ای تل آویو فرا رسیده است و تداوم محاصره عواقب سنگینی را برای مابه دنبال خواهد داشت. متعاقب حادثه کاروان آزادی و حمله نظامیان مابه کشتی ماوی مرمره، تل آویو لغو ممنوعیت واردات مواد خام و کالاهای مصرفی به غزه را مورد توجه قرار داد، اما این اتفاق دیرهنگام در برابر ممنوعیت های موجود همچنان بسیار ناچیز بود. ممنوعیت واردات مصالح ساختمانی و عبور ومرور فلسطینیان میان غزه و کرانه باختری بر قوت خود باقی مانده بود.
با آزادی شالیط، یکی از دلایل اصلی ما برای ادامه سیاست محاصره غزه از میان رفته است و تل آویوباید این مسئله را مورد توجه قرار دهد. اداره کنندگان ما باید از خود سوال کنند: آیا تداوم ممنوعیت عبور و مرور زنان فلسطینی میان غزه و کرانه باختری ضامن امنیت سرزمینهای همجوار است؟! آیا ممنوعیت صادرات محصولات تولید غزه ضامن امنیت شهروندان مابوده و هست؟! آیا این حقیقت که ۸۳درصد تولیدات کشاورزی غزه به علت ممنوعیت صادرات، نابود می شود، ضامن امنیت تل آویواست؟! آیا موارد مذکور امتیازاتی برای ما را با خود همراه دارند؟! نمایش رهبران تل آویو در آزادسازی شالیط پایان یافته و اکنون ما می توانیم اقدامات مثبت خود را در زمینه تغییر سیاست های محاصره دنبال کنیم، ما می توانیم به ممنوعیت های غزه خاتمه دهیم؛ در صورت موفقیت، بی شک اقدامات ما امنیت اسرائیل را تضمین خواهند کرد، امنیتی که از طریق اعطای شانسی برای یک زندگی عادی به ۱.۵ میلیون انسان فراهم خواهد شد. شهامت این اعتراف باید در میان اداره کنندگان اسرائیل ایجاد شود: محاصره غزه ما را ناامن تر و حماس را قدرتمند تر ساخته است. پیروز و بازنده محاصره غزه کاملا مشخص است، اکنون زمان بازنگری در سیاست های مخرب اداره کنندگان اسرائیل است.