تفاوت‌های ماهیتی-وجودی میان ایران و رژیم صهیونیستی؛ عوامل تعیین‌کننده پیروزِ نبردهای آینده

خبرگزاری قدس (قدسنا)، «حسین رویوران»؛ جنگ تحمیلی 12 روزه رژیم صهیونیستی و آمریکا علیه جمهوری اسلامی ایران و ضرباتی که این رژیم در این جنگ متحمل شد، در ابعاد بسیار مختلفی قابل بحث و بررسی است . 
 

ابعادی که برخی از آن ها  از عمق ماهیت وجودی شکننده این رژیم سرچشمه می گیرد و  اساسا هرگز تا پیش از این جنگ و قرار گرفتن در مقابل کشوری با قدرت، قدمت و بازدارندگی جمهوری اسلامی ایران محلی از اعراب نداشت و حالا این چالش ها بروز کرده و در هر نبردی در آینده، هزینه های  جنگ را برای صهیونیست ها به شدت افزایش می دهد.
 

بعد اول که در این یادداشت بررسی می شود اصالت یک جامعه است. جامعه اصیل با جامعه وارداتی متفاوت است. اساسا تفاوت  تاب آوری و قرار گرفتن این دو جامعه در وضعیت جنگی، از زمین تا آسمان است. برای مثال با وجود اینکه جنگ به صورت موقتی متوقف شده است، اگر مراسم تشییع کشته های جنگ اخیر در میان دو جامعه را بررسی کنیم، سطح این تفاوت ها آشکار خواهد شد. دیدیم که ملت ایران قربانیان این تجاوز را چگونه در مقام شهید که جایگاهی بسیار رفیع است در آغوش کشید و با احترام تشییع کرد.
 

بعد دوم که میان قدرت جمهوری اسلامی ایران و رژیمی جعلی، تفاوت معنا دار ایجاد می کند بحث هویت است. در جوامع اصیلی مانند ایران، هویت یک اصل راهبردی است و اساسا رژیم صهیونیستی به دلیل وارداتی بودن جامعه آن، از این اصل بی بهره است. بر اساس همین اصل، ملت بزرگ ایران برای گرامی داشت فرماندهان و دانشمندان شهید خود با وجود بالاترین سطح هشدار جنگی، حضور میلیونی پیدا می کند و این هویتِ مشترک است که صفوف ملت ایران را در این شرایط بهم پیوسته و مستحکم می کند. در صورتی که در جامعه چند ملیتی صهیونیستی، چنین مراسمی  حتی در مقیاس بسیار کوچک تر اتفاق نمی افتد، چرا که نبود هویت مشترک، این جامعه را در تعامل با یکدیگر در اوضاع خاص جنگی به هم پیوند نمی دهد و حس همبستگی بین آنها شکل نمی گیرد که خود بستر افزایش خسارت های جنگ است.
 

بعد دیگرِ که تفاوت معنا داری در دو طرف جنگ ایجاد می کند، عرق ملی یا تعصب به سرزمین است.این تفاوت معنا دار به دلیل تمدن هزاران ساله جمهوری اسلامی ایران شکل گرفته است و اساسا رژیم صهیونیستی به دلیل شرایط تاسیسی، نوع و قدمت شکل گیری فاقد آن است. این تفاوت از سطح دو جامعه در زمان جنگ اخیر بسیار به چشم آمد.
 

مردم ایران اسلامی در جابجایی های حین جنگ خود از شهری به شهر دیگر می رفتند یعنی از بخشی از خاک سرزمینی به بخشی دیگر سفر می کردند و با وجود مرزهای زمینی گسترده آبی و خاکی، کسی از کشور فرار نکرد. حال آنکه بر اساس اسناد مستند صهیونیستی و گزارشاتی که از سرزمین های اشغالی منتشر می شد، جامعه صهیونیست به دلیل نداشتن تعصب سرزمینی، هویت ملی و دو تابعیتی بودن قصد فرار به کشورهای اصلی خود را داشتند و این رژیم را وا داشت که به سرعت خروج صهیونیست ها از سرزمین های اشغالی را ممنوع کند.
 

 علی رغم اینکه کابینه صهیونیستی خروج از مرزهای سرزمین های اشغالی را ممنوع کرد بسیاری با پرداخت رشوه های بسیار زیاد که برخی از منابع عبری آن را تا 20 هزار دلار نیز اعلام کردند، از طریق بنادر این رژیم مانند حیفا با قایق به سمت قبرس فرار کردند. حتی بر اساس اسناد منتشر شده که یکی از آنها اعتراف جنجالی یک نظامی زن صهیونیست است، بسیاری از زنان برای فرار خود و خانوادهایشان از سرزمین های اشغالی به عنوان رشوه، شرف خود را در اختیار مرزبانان قرار دادند تا به صورت پنهانی اجازه خروج پیدا کنند و افشای این رسوایی باعث شد که مراجع قانونی این رژیم، پرونده ویژه ای در این زمینه تشکیل دهد.
 

این امر نشان می دهد که تفاوت رفتاری بر اساس ریشه ها، یک تعریف و تحلیل خاص و معنادار دارد.
 

 بر اساس اصول ذکر شده در بالا و نوع تفاوت دو جامعه، مردم ایران اسلامی در قالب بسیج وارد میدان می شوند و وظیفه حفظ امنیت و حتی مقابله با رخنه گران و خرابکاران و جاسوسان را بر عهده می گیرند. اما در سرزمین های اشغالی وضعیت بسیار متفاوت بود و خبرها و اسناد منتشر شده از آن بسیار تامل برانگیز بود. در این 12 روز جنگ بیش از 1000 شکایت از دزدی پلیس و نیروهای امنیتی به ثبت رسید که در جامعه صهیونیستی جنجال به پا کرده است.
 

بر اساس این شکایت ها، زمانی که صهیونیست ها به پناهگاه فرار می کردند، برخی نیروهای پلیس و نظامیان ارتش به خانه های آنها می رفتند و آن را غارت می کردند. حتی میان افسران پلیس و نظامیان در این باره درگیری نیز به ثبت رسیده است.
 

ابعاد مهم دیگر که از عمق تفاوت های بنیادین طرفین می آید، بحث جغرافیا است. اساسا رژیم صهیونیستی در سرزمینی موجودیت غاصبانه اش را بنا نهاده است که تنها 22 هزار کیلومتر است و از این مقدار نیز در حدود 12 هزار کیلومتر آن نیز کویر و صحرای نقب است. این به این معنا است که جامعه صهیونیستی در یک نوار ساحلی به طول و عرض میانگین، 100 در 20 کیلومتر ساکن هستند. 
 

شمالی ترین شهرهای سرزمین های اشغالی یعنی عکا و حیفا تا جنوبی ترین آن یعنی اشدود و عسقلان فاصله زیادی ندارد و بسیار متراکم و نزدیک به هم هستند. هدف قرار دادن این مناطق جغرافیایی کوچک با آن حجم گسترده از خرابی، برای رژیم صهیونیستی فاجعه ای مرگبار ایجاد کرد. در حالی که این وضعیت برای جمهوری اسلامی ایران بسیار متفاوت است. ایران در یک گستره 1 میلیون 647 هزار کیلومتری قرار دارد. این تفاوت معنا دار یعنی جغرافیا، کاملا در خدمت ایران و به زیان رژیم صهیونیستی است.

انتهای پیام/م.ت/22