میدل ایست : ورزشکاران فلسطینی، مصداق رزمندگان فرهنگی هستند

به گزارش خبرگزاری قدس (قدسنا)  میدل ایست مانیتور می نویسد: تیم ملی فوتبال فلسطین بار دیگر با راهیابی به جام ملت های آسیا ۲۰۲۳، کاری را که به ظاهر غیرممکن به نظر می رسید، به انجام رساند. با هر معیاری، این صعود یک دستاورد بزرگ محسوب می شود؛ به خصوص که فلسطینی ها این موفقیت را مقتدرانه و با پیروزی های خوبی بر مغولستان، یمن و فیلیپین حاصل کردند؛ بدون اینکه حتی یک گل دریافت کنند.

این دستاورد وقتی ارزشمندتر می شود که به یاد آوریم حاصل تلاش مردم یک کشور اشغال شده توسط اسرائیل است. با این حال، برای فلسطینی ها، ورزش هم مانند سایر جنبه های زندگی شان خالی از سختی و ناجوانمردی نیست.

در آبان ۱۳۸۵، ارتش اسرائیل از شرکت تمامی فوتبالیست های فلسطینی در بازی نهایی مرحله گروهی انتخابی کنفدراسیون فوتبال آسیا جلوگیری کرد. این خبر تأثیر ناراحت کننده زیادی بر تمام فلسطینیان داشت. آنان احساس کردند حتی لحظات نادر امید و شادی شان توسط اسرائیلی ها غصب شده است.

اگرچه این تصمیم رژیم اشغالگر قدس ناراحت کننده بود، اما از نظر بسیاری با شوک بزرگی که به ملت فلسطین در سال ۲۰۰۷ وارد شد و ناگهان بازیکنان فلسطینی اجازه شرکت در بازی حساس و تعیین‌کننده مقدماتی جام جهانی مقابل سنگاپور را پیدا نکردند، قابل مقایسه نیست. تاسفبارتر و شگفت انگیزتر آن که فدراسیون بین المللی فوتبال (فیفا) تصمیم گرفت به جای همبستگی با فلسطینی ها و محکوم کردن رژیم صهیونیستی، یک پیروزی آسان ۳-۰ به سنگاپور هدیه بدهد.

همین تاریخچه مملو از ظلم و بی عدالتی است که آخرین صعود فلسطین را تاریخی و مهم تر می کند. زیرا خود دلیلی آشکار بر این حقیقت است که مقاومت ملت فلسطین هیچ حد و مرزی ندارد. همچنین حامل پیامی برای اسرائیلی هاست که اقدامات ظالمانه و ناعادلانه آنان هرگز روحیه مردم فلسطین را در هم نخواهد شکست.

آخرین دستاورد ورزشی فلسطین را از منظر دیگری هم می توان مورد بررسی قرار داد. این سومین بار متوالی است که تیم ملی فلسطین به لطف گروهی هماهنگ و قدر که نماینده تمام جوامع فلسطینی، از غزه گرفته تا اردوگاه های پناهندگی است، جواز حضور در فینال جام ملت های آسیا را کسب می کند.

روز صعود فلسطین، در کنار تمام خوشحالی هایش، تلخی هایی هم داشت. بسیاری از فوتبالیست‌های فلسطینی که باید در استادیوم مرکز ورزشی اولان‌باتور مغولستان - جایی که مسابقات مقدماتی برگزار شد - حضور داشتند، غایب بودند. برخی در زندان های اسرائیل هستند و برخی دیگر جانباز یا شهید شده اند. بیشتر این ورزشکاران شهید، قربانی قتل های وحشیانه سال ۲۰۰۹ توسط عمال رژیم صهیونیستی بودند. در واقع، سال ۲۰۰۹ سال غم انگیز و وحشتناکی برای فوتبال فلسطین بود.

در دی ماه ۱۳۸۸ مصادف با ژانویه ۲۰۰۹، سه فوتبالیست فلسطینی به نام های ایمن الکورد، شادی سباخه و وجه مشتحه در جریان حملات رژیم صهیونیستی به نوار محاصره شده غزه کشته شدند. هر سه در زمان خود ورزشکارانی موفق با آینده درخشان محسوب می شدند.

دو ماه بعد ساجی درویش، دیگر فوتبالیست فلسطینی، توسط یک تک تیرانداز اسرائیلی در نزدیکی رام الله کشته شد. عمده مطبوعات از این بازیکن ۱۸ ساله به عنوان پدیده ای یاد می کردند که به یک نام بزرگ در فوتبال فلسطین تبدیل خواهد شد.

تیرماه همان سال فاجعه محمود سرسک آغاز شد. سرسک تنها شش ماه در تیم ملی فوتبال فلسطین عضویت داشت که در حماسه دردناکی که سه سال به طول انجامید توسط ارتش اسرائیل دستگیر و شکنجه شد. او پس از اعتصاب غذایی که بیش از ۹۰ روز ادامه داشت، آزادی خود را به دست آورد. با این حال، مشکلات جسمی دائمی که با سرسک همراه مانده بود، به این معنی بود که دوران ورزشی او که زمانی امیدوارکننده به نظر می رسید، به پایان رسیده است.

به مرور، دستگیری، شکنجه و کشتار فوتبالیست های فلسطینی به تیتر اصلی مطبوعات فلسطین تبدیل شد. از جمله قتل ستاره سابق فوتبال فلسطین، عهد زقوت، در سال ۲۰۱۴، و تیراندازی عمدی به پاهای جوهر ناصر جوهر، ۱۹ ساله، و آدام عبدالرئوف حلبیه، ۱۷ ساله. این دو بازیکن در تلاش بودند پس از یک جلسه تمرینی طولانی از یک ایست بازرسی نظامی اسرائیل در کرانه باختری اشغالی عبور کنند و به خانه بازگردند.

اینها فقط چند نمونه از جنایات رژیم اشغالگر قدس علیه ورزشکاران فلسطینی بودند. هدف قرار دادن ورزشکاران فلسطینی یکی از موضوعات ثابت در دستور کار نظامیان اسرائیل است. اغلب در جریان جنگ های وحشیانه اسرائیل در غزه، استادیوم های فلسطینی از اهداف ثابت بمباران هستند.

در سال ۲۰۱۹، ارتش اسرائیل به ورزشگاه الخادر در بیت لحم با پرتاب گاز اشک آور به بازیکنان، آن هم در حین مسابقه، حمله کرد. پنج بازیکن در بیمارستان بستری شدند و صدها هوادار وحشت زده به زحمت از ورزشگاه خارج شدند. در همان سال ۲۰۱۹، فلسطینی‌ها نتوانستند بازی فینال جام فلسطین را که بسیاری ازمردم مشتاقانه منتظرش بودند، برگزار کنند؛ زیرا اسرائیل از سفر تیم خدمات رفح مستقر در غزه به کرانه باختری برای رقابت با تیم اف سی بالاتا جلوگیری کرد. و بسیاری از موارد مشابه.

اما مانند هر جنبه ای از زندگی فلسطینی ها که اسرائیلی ها در تلاش برای مختل کردنش هستند، جامعه ورزش فلسطین یاد گرفت که انعطاف پذیر و مدبر باشد. تیم ملی فوتبال فلسطین نمونه کامل این سرسختی است. هنگامی که بازیکنان ساکن غزه از سفر منع می شوند، مردم کرانه باختری به کمک می آیند. و هنگامی که بازیکنان کرانه باختری دچار مشکل می شوند، بازیکنان فلسطینی در اردوگاه ها به جای آنها اعزام می شوند. خوشبختانه، بسیاری از فوتبالیست های فلسطینی، مانند عدی دباغ، اکنون در عرصه بین المللی مطرح شده اند و این به آنها این فرصت را می دهند که هر زمان که وظیفه ملی شان اقتضا کند در دسترس باشند.

هنگامی که فلسطین ۱۸ خرداد در مقدماتی جام ملت های آسیا مغولستان را ۱-۰ شکست داد، رسانه های فلسطینی از احساس سرخوشی و امید زایدالوصفی در سراسر سرزمین فلسطین خبر دادند. اما زمانی که این تیم – که مردم فلسطین نام فدایی روی ان گذاشته اند -  دو بازی دیگرش را با پیروزی های قانع کننده ۵-۰ و ۴-۰ به پایان رساند، امیدها به یک احتمال واقعی تبدیل شد که فلسطین بتواند در فینال جام ملت های آسیا عملکرد خوبی داشته باشد. دور آتی مسابقات خرداد ۱۴۰۲ برگزار خواهد شد و شاید فدایی ها برای مسابقات مقدماتی جام جهانی ۲۰۲۶ هم شانس صعود داشته باشند.

برای فلسطینیان، ورزش - بویژه فوتبال - همچنان یک سکوی قدرتمند مقاومت فرهنگی محسوب می شود. هر جنبه ای از تیم فوتبال فلسطین این ادعا را تایید می کند: نام تیم، شعار هواداران، تصاویر گلدوزی شده روی پیراهن بازیکنان و بسیاری موارد دیگر، نمادهای مقاومت فلسطین هستند: نام شهدا، رنگ پرچم و غیره. در فلسطین، دیگر به تنهایی فوتبال یک اقدام سیاسی است.

در حالی که اسرائیل از ورزش برای مشروعیت بخشیدن به خود و رژیم آپارتایدش در چشم جهانیان استفاده می کند، تل آویو هر کاری که ممکن است برای مقابله با ورزش فلسطین انجام می دهد؛ زیرا اسرائیل می داند، و به درستی فکر می کند، ورزش فلسطین، در هسته خود، اقدامی مقاومتی است.

فکر اینکه ایمن الکورد، شادی سباخه، وجه مشتها، ساجی درویش و دیگران در اولان باتور نبودند تا شاهد جشن راهیابی تیم محبوبشان به یک تورنمنت بزرگ بین المللی باشند، دلخراش است. اما این روحیه این رزمندگان دلاور فرهنگی است که فداییان را در مبارزه آنها برای شناخت، مبارزه آنها برای عزت و تلاش آنها برای سربلندی هدایت می کند.

انتهای پیام/ع.غ