تحلیلی بر مستند
«عملیات المپیک»

خبرگزاری قدس (قدسنا)؛

نگاه ساختاری
مستند هفتاد دقیقه ای علملیات المپیک به دو بخش اصلی تقسیم می شود. بخش اول در مورد تاریخچه ی تحریم تیم های ورزشی که بیشتر به تحریم تیمهای رژیم آپارتاید و اشاره ای گذرا به موضوع به به رسمیت شناختن رژیم صهیونیستی و مناقشه بر سر تحریم تیم های ورزشی رژیم صهیونیستی می پردازد و در بخش دوم به طور اختصاصی به اختلافات و مشکلات در تیم ملی جودو و جنجال هایی که سعید ملایی جودو کار سابق تیم ملی برپا کرد به تصویر کشیده شده است.

بهتر می بود جناب آقای الهام حواشی و مقدمات مفصل برای درک این موضوع را کنار می گذاشت و بیش-تر به اصل ماجرا می پرداخت چون مخاطب مستندها عمدتاً با یک پیشینه در آن موضوع به سراغ یک اثر می روند و در این مستند بیشتر به حاشیه پرداخته شد تا متن. اگرچه سازنده¬ی اثر با پرداختن به موضوعات مبنایی در تلاقی اختلافات سیاسی و ورزشی، اطلاعاتی جامع به بیننده منتقل می کند اما می شد این زمان صرف موضوعات مناقشه برانگیز دیگری به جز رشته ی ورزشی جودو می شد.

یکی از مهم ترین ارکان ساخت یک مستند خوب، بکارگیری از تصاویر آرشیوی متنوع است که اگر وقت بیشتری صرف استفاده از تصاویر آرشیوی می شد موجب جذابیت بیش تر اثر می شد و دیگر این که، یکی دو مورد خطای استفاده¬ از تصاویر آرشیوی دیده نمی شد. کارگردان این اثر برای پرکردن خلاء مستندات تصویری، در بخش هایی از کار، با استفاده از تصاویر گرافیکی، فقدان تصویر را به خوبی جبران کرده که در تاثیرگذاری آن موثر است.

اگرچه در این مستند به ریشه ی مناقشات و تاریخچه¬ی نزاع¬های سیاسی پرداخته می شود ولی جنبه ی اقناعی کار کمی ضعیف است چون این موضوع صرفاً یک اتفاق تاریخی نبوده و امروز هم در جریان است و باید به شبهات موجود در اذهان مخاطبان بیش تر توجه و سعی در اقناع حداکثری مخاطب شود تا این اثر به عنوان یک ضدتبلیغ نتیجه ی معکوس ندهد.

نگاه محتوایی
به دلیل عدم توازن در قدرت رسانه ای بین ایران و صهیونیسم بین الملل و پرداخت هزینه های فراوان برای این کار معمولاً کمتر مستندسازی جرات ورود به موضوع رژیم صهیونیستی را دارد چون حداقل هزینه ی این اقدام، بایکوت بین المللی مستندساز است و تقریباً تمامی جشنواره های بین المللی مستند به جز ایران که تحت سلطه ی صهیونیست ها هستند و هرکدام سیاست های خاص خود را دنبال می کند مانع از دیده شدن مستند ساز حقیقت طلب در عرصه ی بین الملل می شوند و مستند ساز هم به ناچار به سراغ موضوعات دیگیری می رود تا هزینه ی کمتری برای آن بپردازد. پس باید قبول کنیم پرداختن به این موضوع جدا از قوی یا ضعیف بودن اثر ناشی از یک شجاعت و همت بلند است که عملیات المپیک تا به امروز شاید به عنوان اولین یا جزو معدود آثاری است که به موضوع تحریم ورزش رژیم صهیونیستی پرداخته است.

در این مستند اگرچه به معلول موضوع به خوبی پرداخته شده ولی متاسفانه خیلی کم به علت داخلی این موضوع پرداخته شده و این هم ناشی از کم کاری سازنده ی مستند نبوده و مقصر اصلی متولیان امر ورزش بوده اند که اصلاً موجب خلق بخشی از این بحران بوده اند و جلوی دوربین برای توضیح کم کاری خود نپرداخته اند. ای کاش سازنده ی اثر بخشی از انگشت اتهام به عنوان مقصر را به سوی آن ها نشانه می رفت و با آنان محافظه کارانه برخورد نمی کرد چون یک مستند تفاوتش با فیلم این است که وقتی مستند دیده می شود از دل آن، مطالبه ی عمومی برای پیگیری آن موضوع پدید می شود.

این مستند را نباید به عنوان انتهای موضوع تحریم ورزش کاران رژیم صهیونیستی دید بلکه باید این کار را شروعی برای پرداختن بیشتر به این موضوع دید و امید است آثاری که مکمل این اثر است در آینده ساخته شود.