به گزارش خبرگزاری قدس (قدسنا) به نقل از سرویس دفاع و امنیت مشرق، حملات با استفاده از پرنده های بدون سرنشین آنهم به صورت دسته جمعی، از جمله مهم ترین طراحی های نظامی حال حاضر جهان در حوزه پهپاد ها به حساب می آید؛ چه این پرنده های بدون سرنشین از نوع رزمی و مجهز به بمب و موشک بوده و چه از نوع انتحاری باشند، در صورت حمله به صورت دسته جمعی به یک هدف، کار را برای مدافعان بسیار سخت خواهند کرد.

 

البته باید گفت که بحث برنامه ریزی و کنترل پرنده های بدون سرنشین برای انجام چنین عملیاتی، یکی از خاص ترین توانایی ها در این بخش به حساب می آید که خوشبختانه جمهوری اسلامی ایران یکی از دارندگان این قابلیت در جهان بوده و در میان معدود اعضای این توانایی فنی و علمی خاص قرار گرفته است.

 

قابلیت ساخت و استفاده از پرنده های بدون سرنشین انتحاری، مسئله ای جدید برای نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران نیست و از چندین سال یپش این توانایی به صورت عملیاتی در کشور ما وجود دارد، اما آنچه برای کشور ما برای اولین بار در رزمایش پیامبر اعظم(ص) ۱۷ انجام شد، بحث حمله دست جمعی پهپادهای انتحاری بود.

 

پهپاد مورد نظر در این حمله شبیه سازی، همان پرنده بدون سرنشین مرموزی بود که در سال ۱۳۹۹ و در جریان رزمایش پیامبر اعظم(ص) ۱۶ برای اولین بار مورد آزمایش قرار گرفت. در جریان آن تمرین بزرگ نظامی شاهد بودیم که برای اولین بار، این پهپاد به یک نمونه اندازه واقعی از سامانه پدافند هوایی سام ۶ حمله و با دقت بالایی آن را نابود کرد.

 

این پهپاد با توجه به نوع طراحی موسوم به بال مثلثی و اندازه تقریبا کوچک خود از نظر سطح مقطع راداری یک هدف مشکل برای سیستم های دفاع هوایی به حساب می آید. این مشکل اما با توجه به تمرین اخیر سپاه به نظر بیشتر نیز شده چراکه بر اساس تصاویر موجود، این پرنده های بدون سرنشین در درون یک خودروی کشنده نصب شده و با فاصله کمی از یکدیگر به طرف هدف پرتاب می شوند.

 

پهپاد انتحاری سپاه در رزمایش پیامبر اعظم(ص) ۱۵ - لحظاتی قبل از هدف قرار دادن نمونه سامانه پدافندی سام ۶

 

به پرواز در آوردن پرنده های بدون سرنشین از پشت یک کشنده، پیش از این نیز در ایران انجام شده بود و یگانهای ارتش با پرنده بدون سرنشین آرش برای اولین بار به صورت عملیاتی این حرکت را انجام دادند.

البته پهپاد ارتش به دلیل اندازه بزرگ صرفا به یک عدد در پشت هر کشنده محدود می شود و این در حالی است که پهپادهای سپاه به خاطر اندازه کوچک تر، در تعداد بیشتری حمل شده و هر کشنده می تواند حامل ۵ فروند پهپاد انتحاری باشد. در عین حال این میزان از حمل پرنده بدون سرنشین در کنار متحرک بودن حامل و عدم نیاز به هر گونه مسیر خاص برای به پرواز در آوردن این پهپاد ها، به این معنا است که در هر جایی یک کامیون توان توقف داشته باشد امکان پرتاب پرنده بدون سرنشین انتحاری و آغاز عملیات در تعداد بالا، از آنجا وجود دارد.

 

پهپاد آرش در حال شلیک از لانچر متحرک

 

در بحث سیستم هدایت با توجه به پرواز جمعی این پرنده های بدون سرنشین به نظر می رسد که بحث هوش مصنوعی در میان باشد. بایستی به این مسئله اشاره کنیم که در جریان رزمایش پیامبر اعظم (ص) ۱۵ بود که به صورت آشکار ،به بحث هوش مصنوعی توسط فرماندهان نظامی اشاره شده و پرواز پهپادهای شاهد ۱۸۱ در یک فاصله نزدیک از هم این بحث را کاملا تقویت کرد.

 

بهتر است حالا کمی به مسئله سرکوب پدافند هوایی و حملات فوجی بپردازیم. حمله پرنده های بدون سرنشین به صورت فوجی معمولا یا با هدف نابودی کامل یک هدف یا سرگرم کردن پدافند هوایی اطراف هدف اصلی انجام می شود. با توجه به تصاویر در رزمایش اخیر سپاه و در پاسخ به تهدیدات ادامه دار مقامات رژیم صهیونیستی، نمونه ای از تاسیسات اتمی دیمونا مورد حمله قرار گرفت.

 

اگر بخواهیم بر اساس آنچه از دیمونا می‌دانیم صحبت کنیم، پهپادهای انتحاری توانایی نفوذ به ساختمان اصلی این مجموعه هسته ای را ندارند ؛ مشخصا این مسئله ماموریت موشک های بالستیکی است که با سرعت بسیار بالایی روی آن شیرجه می روند.

 

پرواز جمع پهپادهای شاهد ۱۸۱ در رزمایش پیامبر اعظم (ص) ۱۵

 

اما دیمونا محلی حساس و مهم برای صهیونیست ها جهت تولید سلاح های کشتار جمعی به حساب می آید و به شدت نیز از آن دفاع خواهد شد. برای عبور از سد پدافند مورد نظر چندین راه می‌توان در نظر گرفت. یک راه شلیک تعداد بسیار زیادی از موشک های بالستیک یا کروز است که بخشی از آنها در نقش طعمه حواس یگان های پدافندی را به خود جلب کنند و باقی پرتابه ها به سمت هدف بروند. این راه حل قابل انجام است ولی گزینه ای گران قیمت بوده و در جریان یک درگیری سنگین می تواند به انبارهای موشکی و دارایی استراتژیک کشور فشار وارد کند.

 

راه حل دیگر در این میان که به نظر سپاه در این رزمایش آن را آزمایش کرده، استفاده از پرنده های بدون سرنشین است. پرنده‌های بدون سرنشین انتحاری با وجود همه پیچیدگی‌ها در مقایسه با موشک‌های بالستیک مشخصا گزینه‌هایی بسیار ارزان‌تر هستند. با حمله این پرنده‌ها به سمت یک هدف - فرضا تاسیسات دیمونا - طرف مقابل ناچار به درگیری با این پهپادهاست. اگر با آنها درگیر نشود، این پهپادها قابلیت نفوذ و ضربه زدن به بخش‌های دیگر این مجموعه و چه بسا خود سایت‌های پدافندی را دارند و زمانی که درگیری رخ بدهد بحث جلب شدن آنها به این تهدیدات و ایضا خالی شدن ذخایر موشکی مطرح می‌شود.

 

آنچه صرفا ایران باید انجام بدهد یک زمان بندی دقیق است که زمان شیرجه موشک‌ها تقریبا با زمان وارد شدن پهپادها به رینگ‌های دفاعی دیمونا یکی باشد که این موضوع نیز در رزمایش روزهای اخیر، به خوبی تست شد.

 

سر جنگی جدید و پهپادهای انتحاری ؛ تیر خلاص سپاه به دفاع موشکی

 

در نهایت باید گفت که رزمایش پیامبر اعظم (ص) ۱۷ دارای یک پیام ویژه به رژیم صهیونیستی و متحدان آمریکا در منطقه بود. ترکیب سرهای جنگی با قابلیت مانور و همچنین حمله دسته جمعی پرنده های بدون سرنشین انتحاری بحث دفاع موشکی را برای هر نوع سامانه شناخته شده‌ای در این کلاس تا به امروز تقریبا ناممکن می‌کند.

 

اگر نگاهی به رزمایش‌های چند وقت اخیر در بخش موشکی و پهپادی داشته باشیم خواهیم دید که جمهوری اسلامی ایران با توجه به بحث دکترین بازدارندگی به طور مداوم در حال رونمایی از نشانه‌های مشخصی مبنی بر توان تهاجمی بسیار سخت علیه دشمنان است که هم تاثیر روانی و هم عملیاتی بسیار زیادی دارد.

 

بحث دقت و سرعت بالای موشک‌های بالستیک که در رزمایش اخیر و رزمایش پیامبر اعظم (ص) ۱۵ مورد تاکید قرار گرفت، در کنار بحث پهپادهای انتحاری، سرهای جنگی مانور دهنده، هدف قرار دادن نمونه واقعی رادار سامانه تاد و ... همگی در راستای نشان دادن این پیام واضح به دشمن مقابل است که هزینه‌های شما در برابر توان تهاجمی جمهوری اسلامی ایران به کار نیامده و بهتر است از دست زدن به هرگونه دیوانگی پرهیز کنند.

 

انتهای پیام/م.ت/