منفعت طلبی یک حزب فلسطینی و قرار گیری آن در مقابل مقاومت مشروع ملت فلسطین/ اسلو تخم نفاقی که قضیه فلسطین را به کلافی پیچیده تبدیل کرد

خبرنگار قدسنا در غزه – جوان محمود صالح: سیر مبارزاتی ملت فلسطین طی سال ها و دهه های گذشته مراحل مختلفی را پشت سر گذارده است: ۱- دوره قیمومیت یا همان اشغالگری انگلستان در فلسطین که در این دوره رهبران دینی نقش مهم و موثری را در آگاه سازی توده مردم در قبال ماهیت این اشغالگری ایفا کردند ۲- اشغالگری صهیونیستها؛ احزاب چپگرای فلسطینی علم مبارزاتی علیه اشغالگران اسراییلی را بمدت ۳ دهه برافراشته نگاه داشتند، در این دوره مردم و فعالیت های آگاهانه آنان نقش موثری را در مبارزه با اشغالگری ایفا کرد ۳- ظهور جنبش های اسلامی نظیر حماس و جهاد اسلامی در عرصه مبارزاتی وانقلابی. مرحله ای که دهه ۸۰ میلادی را به نماد مبارزاتی ملت فلسطین و مقاومت آنان در برابر زور و استعمار صهیونیستی مبدل کرد.

براساس آرای کارشناسان دوره سوم مراحل مبارزاتی ملت فلسطین نقطه عطف صف آرایی مردم متحد فلسطین در مقابل دشمن متجاوز شناخته می شود برهه ای که فلسطینیان موفق شدند دستاوردهای مهمی را در عرصه مقاومتی علیه اشغالگران محقق سازند. با این حال جنبش های دیگری مانند فتح با ورودشان به حوزه مذاکره و سازش با رژیم صهیونیستی زمینه تضییع حقوق ملت فلسطین را مهیا ساختند و خود را از مسیر مبارزاتی به جریانات تابع دستورات تل آویو پیوند زدند.

یکی از توافقاتی که زمینه چنین شرایط شکننده ای را به ضرر ملت فلسطین فراهم ساخت، امضای توافقنامه اسلو بود. اسلو و امضا شدن آن در سال ۱۹۹۳ باعث شد تا بزرگترین انقسام و دو دستگی در مسیر مبارزات ملت فلسطین علیه صهیونیستها رقم بخورد و سقف مطالبات مشروع و قانونی آنان کاهش پیدا کند. جنبش فتح با به رسمیت شناختن علنی رژیم صهیونیستی و صرف نظر کردن از اراضی تحت تملک فلسطینیان به نفع صهیونیستها و چشم پوشی از فداکاری ها و خون هایی که این ملت تقدیم مقاومت کرده بودند ضربه بزرگی را به فلسطینیان وارد کرد.

مراحل مبارزاتی

در این باره «ایاد القرا» نویسنده و تحلیلگر فلسطینی در گفتگو با خبرنگار قدسنا می گوید:« اصلی ترین بخش مبارزات میان فلسطینیان و اشغالگران صهیونیست به پس از سال ۱۹۶۷ تعلق دارد جایی که بیشتر گروه های فلسطینی به منصه ظهور رسیدند و با تمایلات مقاومتی و ضد استعماری خود موفق شدند قضیه فلسطین را علی رغم تلاش برخی طرف های عربی برای عادی سازی روابط و سکوت جامعه بین الملل به عنوان قضیه نخست عربی و جهان اسلام محفوظ نگاه دارند. ما بین سال های ۱۹۶۷ تا سال ‍۱۹۸۷ یعنی بمدت ۲۰ سال، هسته مقاومت در مناطق مختلف سرزمین های عربی از جمله اردن، لبنان، داخل فلسطین اشغالی در جامه نظامی متولد گردید.

در ادامه ایاد القرا اشاره کرد که روح انقلابی ملت فلسطین در مواجهه با رژیم اشغالگر از زمانی به خود جان گرفت که این مردم با حضور فعالشان در عرصه نبردهای خیابانی با نظامیان اسراییلی و بویژه مشارکت در انتفاضه سنگ در سال ۱۹۸۷ سعی در چینش معادلات کردند این حضور فعالانه در کنار فرآیندهای نظامی مقاومت فلسطین باعث شد تا قضیه فلسطین در صحنه بین الملل به قضیه ای شناخته شده و درخور توجه بدل شود.

اوسلو؛ فرهنگ صلح و مذاکره

این کارشناس فلسطینی در بخشی دیگر از سخنانش در گفتگو با قدسنا ادامه می دهد و می گوید که جنبش فتح در نتیجه فشارهای مالی و سیاسی با قدم برداشتن به سوی مذاکره با سران اسراییلی در نشست مادرید روی پیکر داغ مردم فلسطین در مسیر مبارزه با رژیم صهیونیستی آب خنک ریخت و از آن پس به ستونی محکم برای خیمه همکاری‌(های امنیتی و سیاسی) تشکیلات خودگردان محمود عباس با رژیم صهیونیستی بدل شد.

وی افزود: «اوسلو سیاه ترین برگ از صفحات تاریخ انقلابی و مبارزاتی ملت فلسطین از سال ۱۹۴۸ تاکنون است چراکه در عین حال از فلسطینیان می خواهد تا در این روند خیانتکارانه به طور مستقیم مشارکت داشته باشند.»

قرا با اشاره به علل روی گردانی جنبش فتح از نهج مقاومت و توضیح اینکه توافق نامه اسلو یکی از مهم ترین عوامل تاثیرگذارنده بر این تغییر رویکرد بوده است، گفت: «تشکیلات خودگردان اینگونه می پندارد که همکاری با صهیونیستها بر اساس آنچه راه حل دودولتی قضیه فلسطین نامیده می شود تنها کلید مناقشات میان دو طرف است و بدین گونه با تسلیم اعضای کتایب شهدای الاقصی به رژیم اشغالگر خود را از کالبد نیرویی که پیشتر در صف نخست مبارزه با استعمارگران متجاوز دیده میشد رها سازد و اکنون به عنوان خدنگ صهیونیستها عمل کند.

در همین راستا «مصطفی الصواف» کارشناس مسایل سیاسی و روزنامه نگار ساکن غزه ضمن تاکید بر اینکه امضای توافق نامه اسلو باعث ایجاد اختلاف و چند دستگی میان فلسطینیان شد، بیان کرد: « آنچه تا قبل از اسلو یعنی نشست مادرید و پس از آن رخ داد تنها با هدف تضعیف قضیه فلسطین و خوار کردن اعراب و کشاندن پای آن ها به عرصه عادی سازی روابط با رژیم اشغالگر و درنهایت مقابله با مقاومت فلسطینیان و ایجاد چنددستگی میان آنان انجام گرفت.»

این روزنامه نگار فلسطینی در بخشی دیگر از اظهاراتش توضیح می دهد: « رژیم های عربی که اقدام به عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی کردند به طور مستقیم با جنگ با دین خداوند رفته اند آنها با استفاده از مغلطه و توجیهات بی اساس سعی دارند تا عادی سازی روابط با رژیم اشغالگر قدس را بری از گناه جلوه دهند و تن به برقراری روابط با آن دهند و این در حالی است که آنان می دانند آنچه انجام می دهند در نهایت ملت هایشان را به روزگار دیگر رژیم هایی که تن به چنین اقداماتی دادند دچار خواهد کرد. اوضاع بحرانی و چالش برانگیز مصر در عرصه های مختلف داخلی از جمله معضل سد النهضه و اردنی که امروز برای بدست آوردن جرعه ای آب دستش را به سوی اسراییل دراز می کند نمونه ای از رژیم هایی بودند که در مسیر امروز برخی رژیم های عربی پای گذاشتند.

همچنین «اسامه ابو نحل» استاد دانشگاه و متخصص تاریخ معاصر درباره ابعاد و پیامدهای منفی اقدامات جنبش فتح در عرصه مقاومت فلسطین یبان میکند: «نقش جنبش فتح پس از سال ۱۹۸۸ بشدت مخرب است. بویژه پس از تشکیل شورای ملی فلسطین در الجزایر و موافقت این مجلس با به رسمیت شناختن رژیم صهیونیستی و قطعنامه ۲۴۲ شورای امنیت مبنی بر توقف هرگونه فعالیت های مسلحانه امریکه در نتیجه باعث شد تا نمایندگان جنبش فتح و سازمان آزادی بخش فلسطین در پاییز سال ۱۹۹۱ در نشست صلح محور مادرید شرکت کنند و سپس در سال ۱۹۹۳ توافقنامه اسلو را با رژیم اسراییل امضا کنند موضوعی که باعث شد تا هم دست این دو تشکیلات به ویژه فتح در پوست گردو بماند و هم سرنوشت پرونده فلسطین در مواجهه با اشغالگران به کلافی سردرگم تبدیل شود.

انتهای پیام/م.ح
(پایان بخش اول)