انتخابات و تاثیرات آن بر
سیاستهای منطقه ای ایران

به گزارش خبرگزاری قدس (قدسنا)، «احمدرضا روح الله زاد» تحلیلگر مسائل سیاسی در یادداشتی نوشت:  بیست و هشتم خرداد مردم ایران برای چهل و سومین سال متوالی پس از پیروزی انقلاب اسلامی انتخابات سراسری برگزاری می کنند و در این انتخابات سیزدهمین رئیس جمهور کشور و نمایندگان دوره ششم شوراهای اسلامی شهر و روستا را برخواهند گزید.

درباره این انتخابات ریاست جمهوری، سوالات زیادی مطرح است. یکی از مهمترین این سوالات تاثیر این انتخابات بر سیاست های منطقه ای جمهوری اسلامی ایران است.

ایران پیش از انقلاب اسلامی به عنوان یک رژیم وابسته به غرب در همپیمانی با غرب و در راس آن امریکا تعریف شده بود و به همین دلیل همپیمانی و همکاری با اسرائیل در سیاست های رژیم پهلوی نقش برجسته ای داشت و عملا در چارچوب سیاست پیرامونی اسرائیل، با افزایش فشار به رژیم های عربی و اسلامی عملا هزینه های امنیتی رژیم اشغالگر قدس را کاهش می داد.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی معادله کاملا تغییر کرد و موضوع آزاد سازی فلسطین به عنوان یک اولویت راهبردی در نظام اسلامی تعریف شد و بحث حذف اسرائیل نه تنها از معادله منطقه بلکه فراتر از آن از معادله جهانی در سیاست های ایران استحکام یافت.

ایران با توجه به این دریافت عمیق که منافع و امنیت کشور که داعیه استقلال دارد، هرگز در مرزهای جغرافیایی تامین نخواهد شد بلکه تنها در همبستگی امتی قابل حصول است، ضمن اینکه در بعد انسانی و دینی موضوع آزاد سازی فلسطین را دنبال کرد بلکه محو اسرائیل را برای تامین امنیت و منافع خود که در بستر منطقه ای می بایست نتیجه دهد، یک ضرورت می دانست. به همین دلیل حمایت از مبارزات ملت فلسطین و دیگر ملل منطقه که به نوعی از سوی رژیم صهیونیستی تهدید می شدند را پیگیری کرد و برای نشان دادن اهمیت این موضوع برای ایران و شتاب دادن به برنامه های مرتبط و نیز کاهش هزینه های این مهم در نهایت نیروی قدس سپاه پاسداران را با محوریت تلاش برای کمک به آزاد سازی فلسطین ایجاد کرد.

گذشت زمان نشان داد که انتخاب ایران در این ارتباط انتخابی درست بوده است و در حال حاضر ایران محور یک جبهه گسترده و قدرتمند ضد استکباری و ضد صهیونیستی است.

پیروزی انقلاب از همان آغاز نگرانی هایی را در غرب به رهبری امریکا، در رژیم صهیونیستی و در رژیم های توتالیتر و خودکامه عربی منطقه ایجاد کرد. به همین دلیل مجموعه اقدامات ضد ایرانی در دستور کار این محور غربی، عبری و عربی قرار گرفت.

امریکا یکی از مهمترین پایگاه های خود و به تعبیر ترامپی اش یکی از مهمترین گاوان شیر دهش  یعنی رژیم وابسته پهلوی را از دست داده بود.

اسرائیل نگران موجودیت خود در آینده شد زیرا پس از سال ها همکاری با نیروهای اطلاعاتی و امنیتی پهلوی می دانست که افکار عمومی ایران علیه اسرائیل است و فتوای رهبران دینی ایران که با انقلاب اسلامی در ایران به قدرت رسیده بودند نیز همه علیه اسرائیل است. پس طبیعی بود که نگران آینده خود باشد.

رژیم های عربی که هم رابطه حکومتشان با مردم خود یک رابطه صرفا یکطرفه و از بالا به پایین بود و مردم اساسا در فرایند حکومت تعریفی نداشتند، نگران الهام دهی این انقلاب بودند که تاکید بر روند مردم سالاری در چارچوب دین اسلام داشت.

بر این اساس شاهد گسترش روابط و همکاری های غربی – عربی و عبری علیه انقلاب اسلامی و نظام جمهوری اسلامی ایران بودیم. بلوکه کردن دارایی های ایران، حمایت از عناصر تجزیه طلب و ضد انقلاب، حمایت از گروه های تروریستی ضد ایران، تحمیل یک جنگ 8 ساله علیه ایران و حمایت گسترده از ارتش بعث عراق، تحریم از جمله اقدامات ضد ایران بودند.

مجموعه این اقدامات هرچند هزینه های زیادی را بر ایران تحمیل کرد اما ملت ایران موفق شد تا از همه این تهدیدات و خطرات عبور کند و در حال حاضر به عنوان قدرتمند ترین کشور منطقه در ابعاد سیاسی، نظامی و اقتصادی است. عامل اصلی در این موفقیت های ایران نهادینه شدن همبستگی ملی و حضور و حمایت مردم از حکومت که امام خمینی از آن تعبیر به »حضور در صحنه» کرده است و نیز رهبری هوشمندانه جامعه است.

بر این اساس محور دشمن تلاش کرد تا همبستگی ملی ایران را تضعیف کند. تعریف رژیم های تحریمی حداکثری علیه ایران و گسترش کمی و کیفی تبلیغاتی با کمک رسانه نسل چهارم(شبکه های اجتماعی) در کنار افزایش هزینه های امنیتی ایران با هدف کاهش درامد کشور و تاثیر کاهنده آن بر سبد توسعه و رفاه در همین چارچوب ارزیابی می شود. هدف اصلی این سیاست اتخاذی دشمن در واقع ناکارآمد نشان دادن جمهوری اسلامی و از این رهگذر گسل های اجتماعی را فعال کرده تا به زعم خود ایران را از درون شکست دهند.

انتخابات یکی از مهمترین عرصه های نمایش همبستگی ملی هر کشوری است به همین دلیل آنها نگران این انتخابات هستند و طی چهار سال گذشته برنامه ها و تلاش های خود را برای کمرنگ سازی مشارکت مردم در این انتخابات را افزایش داده اند.

بی تردید این انتخابات اگر با مشارکت بالا برگزار شود در گام اول افزایش بیش از گذشته مشروعیت انتخابی نظام سبب خواهد شد و دست دشمنان را تخطئه نظام در عرصه های بین المللی خالی خواهد گذاشت و به همان نسبت فشارهای بین المللی ناگزیر کاهش خواهد یافت و این یک فرصت استثنایی محسوب شده تا کشور بتواند مشکلات اقتصادی خود را تا حد زیادی مرتفع سازد.

برعکس اگر مردم دچار خطای محاسباتی شوند و در دام تبلیغات مسموم دشمن گرفتار شوند و مشارکت کاهش یابد، این به معنی افزایش کمی و کیفی فشارها علیه ایران است که افزایش مشکلات مردم نتیجه مستقیم این انفعال در انتخابات و تعیین سرنوشت خود است. به عبارت دیگر دود این خطا و اشتباه مستقیما به چشم خود مردم خواهد رفت و توسعه و رفاه همچنان راه سخت و دشوارتری را باید بپیماید.

موضوع دیگر کیفیت انتخاب است. رفتار دشمن در سال های گذشته در مقابل منتخبین مردم که مدعی تقدم توسعه سیاسی بر توسعه اقتصادی بودند گواه آشکاری است که دشمن خواستار آن است ادامه این مسیر است. لذا به نظر می رسد مردم باید در انتخاب خود دقت داشته باشند و افرادی را برای خدمت به خود انتخاب کنند که اجازه ندهند دشمن به تاریخ و فرهنگ و تمدن ایران زمین توهین کند و در مسیر توسعه و رفاه جامعه و در یک کلام استقلال حقیقی کشور مین گذاری کند.

دشمن فعلا در همه خطوط درگیری شکست خورده و در انفعال دارد لذا ضرورت دارد از این فرصت تاریخی نهایت بهره را برد. بی تردید انتخاب دولتی که نگاه به داخل داشته باشد و قدرت خود را در این عرصه تعریف کند و هزینه دشمنان را در این شرایط انفعالش در همه خطوط افزایش دهد، تکلیفی ملی، دینی و تاریخی است و نتیجه ناگزیر آن آینده روشن در پرتو ایرانی مقتدر در مرزهای فراجغرافیایی است.

انتهای پیام/م.ت/