سند راهبردی دموکراتها همان سیاست های خصمانه ترامپ و صهیونیستها را دنبال می کند

سبحان خلدی-دبیر سابق اتحادیه علوم سیاسی شمال کشور:

چندی است که اخبار عادی سازی روابط میان رژیم صهیونیستی و کشورهای عربی و به ویژه کشورهای حاشیه خلیج فارس در صدر اخبار بین المللی قرار دارد.

ابتدا باید برقراری روابط میان رژیم های عربی و رژیم صهیونیستی را در قالب سیاست خارجی دولت ترامپ مورد بررسی قرار دهیم.

پس از روی کار آمدن دونالد ترامپ در انتخابات 2016 امریکا سیاست فشار حداکثری توسط وی بر ایران تحمیل گردید.طرح صلح اعراب و رژیم صهیونیستی را هم باید در قالب سیاست مذکور قرار داده و از آن به عنوان تکمیل کننده پازل این سیاست علیه ایران نام برد.

در سندی که چندی پیش و قبل از انتخابات 2020 امریکا از طرف دموکراتها منتشر شد، سیاست کلی ایالات متحده امریکا در 4 سال اینده مشخص گردید و در آن یاداوری شد که برای ادامه سیاست مهار و فشار بر ایران ایالات متحده باید به همکاری بیشتر با رقبای منطقه ای جمهوری اسلامی ایران مانند عربستان سعودی،امارات، بحرین و اسرائیل بپردازد و به طور کلی یک اجماع منظقه ای و بین المللی برای فشار بیشتر بر ایران به جهت تنظیم یک قرارداد جایگزین برجام ایجاد کند.

در این سند که مرکز امنیتی «امریکای نوین» وابسته به حزب دموکرات قبل از انتخابات 2020 منتشر کرده استراتژی آمریکا به 4 فصل تقسیم می‌شود:

فاز نخست زمستان 2021 شامل رفع تحریم های حقوق بشری علیه ایران،ایجاد امنیت در منطقه و کاهش تنشها و تلاش برای بازگشت به برجام و یا تدوین یک توافق جایگزین برجام است.

فاز دوم بهار و تابستان 2021 که شامل ایجاد اتحاد در داخل فضای سیاسی امریکا،مشورت و مشارکت با کشورهای«5+1»، رژیم صهیونیستی و کشورهای حاشیه خلیج فارس است.

فاز سوم پاییز 2021 که شامل مذاکرات منطقه ای با ایران و کشورهای همکار با ایالات متحده میشود و همچنین مذاکرات هسته ای را نیز در برخواهد گرفت.در این قسمت تاکید شده که فشار در هر دو قسمت منطقه ای و هسته ای باید به صورت همزمان به جمهوری اسلامی ایران وارد شود.

بنظر میرسد تکه های پازل سیاست فشار حداکثری علیه ایران به سرعت در حال تکمیل است.پس از پیوستن چند کشور عرب حاشیه خلیج فارس به طرح صلح رژیم صهیونیستی موسوم به «آبراهام» مسئولان مختلف این کشورها از همان سیاست امریکا سخن گفته و تاکید کردند ایران باید به مذاکره ای جدید که موضوعات مختلف هسته ای،موشکی و منطقه ای را در برگیرد، بپیوندد.

لذا همه اقدامات چند ماه گذشته را باید در قالب همان سیاست فشار حداکثری دولت ترامپ دانست که در دولت جدید بایدن نیز پیگیری خواهد شد اما با سر و شکل مذاکرات دیپلماتیک و رییس جمهوری جدید.

اما ابعاد تاثیراتی که برقراری روابط میان اعراب و رژیم صهیونیستی بر سیاست داخلی و خارجی ایران میگذارد هم قابل توجه خواهد بود.

در بعد سیاست خارجی قطعا فشارهای بین المللی بر ایران بیشتر خواهد شد زیرا عموما دموکراتها برای پیشبرد اهداف سیاسی خود معتقد به اجماع سازی بوده و در صدد ایجاد اجماع بین المللی علیه ایران هستند.گرچه این امکان وجود دارد که تنشها بویژه تنش‌های نظامی بین ایران و ایالات متحده در منطقه به صورت مقطعی کاسته شود اما کاهش این گونه موارد به معنی پایان سیاست خصمانه ایالات متحده و رژیم صهیونسیتی علیه ایران نخواهد بود زیرا تنها هدف آنها از اینگونه اقدامات کشاندن ایران سرمیز مذاکرات و وارد کردن فشار بر آن در اتاق و قالب دیپلماسی خواهد بود.

در بعد داخلی نیز عده ای درصدد القای این تفکر هستند که رژیم صهیونیستی درحال تبدیل شدن به قدرت اول منطقه است و برای توقف این رژیم هرچه سریع تر باید راهکاری دیپلماتیک اندیشیده شود در حالی که به طور قطع رژیم صهیونیستی در میان مردم مسلمان منطقه غرب آسیا و تمامی ملت های آزاده جهان فاقد جایگاه و وجهه قانونی است و این حکام سرسپرده عرب هستند که به خیال خود میتوانند با دوستی با رژیم صهیونیستی امنیت خود را تضمین کنند در حالی که رژیم اشغالگر برای مشروعیت دادن به دولت و حکومت خود به اینگونه روابط نیازمند و در واقع هدفش تامین منافع اعراب نخواهد بود کمااینکه چند روز بعد از توافق اعلام شد که تحویل جنگنده های اف 35 به امارات که جز مفاد سند دوستی این کشور با رژیم صهیونیستی بود، اجرایی نخواهد شد.

اما در این بین انتقادهایی نیز به دولت ایران وجود دارد که باید مد نظر قرار گیرد؛

همانطور که رژیم صهیونیستی و کشورهای عرب حوزه خلیج فارس در حال پمپاژ اخبار دوستی میان خود بوده و درصدد بزرگنمایی آن هستند و هدفشان تغییر نگرش مردم ایران به این رژیم جعلی و ایالات متحده هست دولت ایران هم باید با ساخت برنامه ها و مطالبی که بازگوی پیروزی های جمهوری اسلامی ایران و جبهه مقاومت در منطقه و در کشورهای لبنان،سوریه،عراق و یمن بوده اهتمام ورزد و تحت فشار قرار گرفتن رژیم صهیونیستی در منطقه باید به طور دقیق به تصویر کشیده شود تا از لحاظ اجتماعی و فرهنگی در داخل کشور اجماع در این قضیه ایجاد شود که البته تاکنون در این موارد اهمال شده است.

در بعد دفاعی نیز در سند بودجه 1400 با کاهش سهم تحقیق و توسعه در امور دفاعی روبرو هستیم.در حالی که بودجه نظامی کشورهای حاشیه خلیج فارس سال به سال در حال افزایش است و رژیم صهیونیستی در حال تاسیس پایگاه های نظامی متعدد در این کشورها میباشد این کاهش بودجه در امور تحقیق و توسعه امور نظامی به هیچ وجه قابل قبول نخواهد بود.

همچنین بر روی زمین نیز تمامی صنایع پالایشگاهی،پتروشیمی ایران در جنوب کشور در معرض خطر و تهدیدات روزافزون قرار دارند که باید از لحاظ پدافندی به صورت کامل و جامع تجهیز شوند تا بازدارندگی کافی در این مناطق بوجود بیاید.

به طور کل و در نتیجه این مورد قابل توجه میباشد که قطعا رژیم صهیونیستی با اینگونه قراردادهای صلح در سطح منطقه مشروعیت نخواهد یافت و قطعا ارمان فلسطین از یادهای مردم منطقه پاک نخواهد شد و این مردم فلسطین خواهند بود که سرنوشت خود را تعیین خواهند کرد.

انتهای پیام/م.ح