ضرورت اقدام سازمان های
بین‌المللی درباره روز قدس

احمدرضا روح الله زاد - خبرگزاری قدس(قدسنا)

بحران فلسطین که از آن تعبیر به بحران خاورمیانه نیز می کنند، طولانی ترین بحران جامعه بشری است که از اواخر قرن 19 میلادی با تلاش های دولت های  وقت انگلیس؛ فرانسه و روسیه تزاری با هدف فروپاشی و تجزیه امپراطوری عثمانی و ایجاد یک دولت صهیونیستی در سطح منطقه به عنوان پایگاه نظامی دائمی خود در منطقه ( لوید جرج نخست وزیروقت انگلیس: ایجاد یک پادگان مستعمره یهودی در فلسطین برای حفظ مصر و منافع بریتانیا حیاتی است. جیمز بالفور وزیر امور خارجه وقت انگلیس: جریان صهیونیسم، خوب یا بد زشت یا زیبا ریشه در امیدها و آرزوهای ما دارد و تاسیس یک دولت یهودی  در سرزمین کهن فلسطین برای منافع بریتانیا بسیار مهم تر از 700 هزار عرب متعصبی است که در این سرزمین باستانی زندگی می کنند)  شروع شده و در تمام طول قرن بیستم و دو دهه قرن بیست و یکم همچنان استمرار داشته است.

استمرار بحران فلسطین نشان می دهد که تلاش جامعه جهانی در اتمام این بحران نه تنها موفق نبوده است، بلکه با توجه به انتخاب های آن در این ارتباط باید گفت که اراده ای برای پایان آن نیز در آن دیده نمی شود. هر چند جوامع– دست کم در سیاست های اعلامی خود -  در تلاش اند تنش ها و درگیری  ها و جنگ ها را کاهش داده و صلح را در گستره زمین مستقر سازند. به همین دلیل سازمان های متعددی پدید آمده است که در رأس آن سازمان ملل متحد به عنوان تجلی اراده ملت ها در راستا استقرار صلح جهانی قرار دارد.

سابقه این سازمان ها خصوصا سازمان ملل متحد نشان می دهد که در بسیار موارد موفق  نبوده است. البته در این عدم موفقیت همانطور که بعضا برخی از دبیرکل های آن تاکید داشته اند عوامل مختلفی دخیل بوده اند که مهمترین آن را باید در ساختار آن جستجو کرد. ساختار سازمان ملل به گونه ای طراحی شده است که قدرت های جهانی می توانند به دلخواه در فرایند تصمیم گیری آن دخالت کرده و عملا سازمان ملل متحد را به ابزاری در راستای منافع خود تبدیل کنند. به عبارت دیگر این سازمان ها تجلی اراده ملت ها نیستند بلکه ابزار تحقق اراده دولت ها هستند.

با توجه به اینکه از تصمیمات این سازمان ها به عنوان مقررات بین المللی تعبیر می شود و به نوعی در روابط بین المللی و حقوق بین المللی به آنها استناد می شود، قدرت ها با نفوذی که دارند سعی می کنند این مقررات در چارچوب اراده آنها تعیین و تصویب شود. از آنجائیکه حقوق بین الملل، حقوق بشر، حقوق بشر دوستانه و تمامی‌انشقاق‌های حقوقی مرتبط با جامعه بین‌المللی یک هدف کلی و عمده را دنبال می‌کنند و آن حفظ صلح و امنیت بین‌المللی و ایجاد محیطی برای زندگی مسالمت‌آمیز ملت‌ها و ارتباطات عالی دولت‌ها است، تحمیل اراده قدرت ها اجازه نمی دهد تا صلح در جهان حقیقتا محقق شود بلکه نتیجه طبیعی آن افزایش بحران ها و ناامنی ها در جهان شده است.

در قضیه فلسطین نیز این رویه از همان آغاز مشاهده شده است. در جامعه ملل متحد که قدرت های پیروز جنگ اول جهانی تشکیل داده بودند، با تعریف قیمومیت انگلیس بر فلسطین و قرار دادن این شرط که دولت قیم موظف است تا اعلامیه وزارت امور خارجه انگلیس مبنی بر تشکیل یک دولت یهودی در فلسطین را محقق کند، بدون در نظر گرفتن رأی مردم فلسطین؛ نخستین سنگ خطا در مسیر تحقق صلح را بنا کردند. در سال 1947 نیز سازمان ملل متحد نیز با تصویب قطعنامه 181 که به قطعنامه تقسیم مشهور است، باز به نظر مردم فلسطین اعتناء نکرده و این سرزمین را به سه بخش یهودی نشین، عرب نشین و قدس تحت حاکمیت بین الملل تقسیم کردند. در سال 1948 برخلاف منشور سازمان ملل متحد دولت صهیونیستی را که در واقع یک قدرت اشغالگر بود، مورد شناسایی قرار می دهد و وضعیت مردم فلسطین که ساکنان اصلی آن هستند را شناور قرار می دهد.

در تمامی قطعنامه های بعدی که از سوی سازمان ملل متحد صادر شده است مانند 194، 242، 338 و غیره تا کنون حقوق فلسطینیان نادیده انگاشته شده است. این در حالی است که رژیم صهیونیستی این قطعنامه  ها را بر اساس اراده خود تفسیر می کند و پیوسته آنها را نقض می کنند و شگفت آن است که قطعنامه های جدید سازمان ملل متحد بر اساس شرایط جدیدی که اسرائیل در جغرافیای فلسطین رقم زده است  صادر می شود و به نوعی تجاوزات آن را مشروعیت می دهد.

در چنین شرایطی که سازمان ملل متحد نمی تواند تجلی اراده ملت ها باشد و به ابزاری در دست قدرت های سلطه طلب تبدیل شده است، رجوع به آراء و افکار عمومی امر ناگریز و ناگزیر است. جمهوری اسلامی ایران با اعلام روز جهانی قدس در واقع تلاش دارد بحران دیرپای فلسطین را با رجوع به افکار عمومی جهان و بر اساس عدالت و نه زور حل کند.

در حقیقت روز جهانی قدس یک فراخوان جهانی است تا عموم ملت ها برای تحقق عدالت در فلسطین به عنوان گامی در جهت اصلاح ساختار نظام بین الملل به نقش موثر خود توجه کنند.

بر اساس کنوانسیون های چهارگانه ژنو اسراییل یک قدرت اشغالگر است و همه مقررات مندرج در این کنوانسیون ها را می بایست در جغرافیای اشغالی فلسطین رعایت کند. این مقررات که از آن با عنوان حقوق بشر دوستانه یاد می شود در واقع تنظیم کننده رفتار یک قدرت اشغالگر در سرزمین تحت اشغال است. بر اساس این مقررات اسراییل به عنوان یک قدرت اشغالگر اجازه ندارد حقوق طبیعی ملت فلسطین را تضییع کند. حق آموزش؛ حق برخورداری از بهداشت و خدمات پزشکی؛ حق آزادی رفت و آمد؛ حق تامین معاش؛ حق تعیین سرنوشت؛ ازجمله حقوقی است که اسراییل آنها را در ارتباط با جامعه تحت اشغال فلسطین نادیده گرفته است. همچنین قدرت اشغالگر اجازه ندارد دموگرافی جمعیت در فلسطین را دستخوش تغییر کند و یا اماکن فرهنگی؛دینی و تاریخی را تخریب و یا استحاله کند. اما اسراییل از طریق اعمال خشونت واستفاده از قدرت نظامی؛ جابجایی گسترده جمعیتی در فلسطین را در دستور کار قرار دارد و آشکارا یهودی سازی فلسطین را پیگیری می کند. همچنین اقدام به تخریب گسترده اماکن تاریخی و مذهبی و یا تغییر کاربری آنها کرده است.

شاید مهمترین پروژه اسراییل در ارتباط با بیت المقدس و مسجد الاقصی باشد. اسراییل از سال 1967 که پروژه اشغال فلسطین را تکمیل کرد؛ برنامه های متنوعی را در ارتباط با تغییر جمعیتی و تاریخی و دینی و فرهنگی بیت المقدس بکار بسته است. حفر تونل های متعدد در زیر مسجد الاقصی به بهانه واهی یافتن نشانه های معبد موهوم سلیمانی و نیز سازماندهی همزمان بیش از 15 گروه یهودی با دستور العمل تجاوزات مستمر به مسجد الاقصی؛ پیگیری برنامه تقسیم زمانی و مکانی مسجد الاقصی؛ ایجاد محدودیت برای حضور زوار و نمازگزاران در این مسجد تاریخی؛ از بین بردن پیوستگی ارتباطی محله های فلسطینی نشین بیت المقدس با ایجاد بزرگراه ها و پایگاه های ایست و بازرسی؛ ممانعت از تعمیر و ساخت وساز منازل و اماکن فلسطینی در قدس از جمله اقداماتی است که نقض آشکار مقررات بین المللی است.

این اقدامات در حالی از سوی اسراییل در باره بیت المقدس پیگیری می شود که حتی اگر قطعنامه 181 سازمان ملل متحد را مبنا قرار دهیم؛ منطقه بیت المقدس یهودی نشین محسوب نشده و تکلیف آن می بایست پس از 10سال از طریق همه پرسی تعیین می شد. اما اسراییل تاکنون این اجازه را نداده و با تغییرات جمعیتی که از آن تعبیر به یهودی سازی می کند؛ تلاش دارد تا شرایط را به نفع خود یکسره کنند. همچنین سازمان بین المللی یونسکو طی چندین بیانیه رسمی هرگونه ارتباط تاریخی و دینی یهود با مسجدالاقصی و بیت المقدس را رد کرده و تاکید دارد که این شهر و حرم شریف قدس ارتباط تاریخی با اسلام دارد.

 در سال 2017 میلادی (28 تیرماه) پارلمان رژیم صهیونیستی با تصویب قانونی جغرافیای فلسطین را یک سرزمین یهودی تلقی کرده و وضعیت فلسطینیان در این جغرافیا را شناور ساخت و با این قانون که از آن تعبیر به قانون قومیت می شود؛ حق تعیین سرنوشت در جغرافیای فلسطین در یهود منحصر شده است که یک قانون تبیض نژادی عمیق و گسترده است. همزمان نیز در تلاش برای ضمیمه سازی سرزمین هایی است که بر اساس قطعنامه 242 و 338 سازمان ملل متحد ؛اشغالی محسوب می شوند.

با همه این اقدامات شاهد انفعال شدید دولت های غربی در برابر اقدامات تجاوزکارانه اسراییل و نیز همکاری و همراهی شدید دولت امریکا با اسراییل هستیم.

تلاش برای رهایی از اشغال از همان آغاز در دستور کار ملت فلسطین بوده است و منشور سازمان ملل اقدامات آزادی بخش ملل تحت اشغال را به عنوان دفاع مشروع به رسمیت می شناسد. اما از آنجا که اسراییل هیچ یک از قوانین و مقررات بین المللی را رعایت نکرده و همه آنها را نقض کرده است و در این مسیر جامعه جهانی با انفعال؛ مسوولیت خود را اعمال نکرده است؛ رجوع به افکار عمومی جهان برای حمایت از دفاع مشروع فلسطین براساس منشور سازمان ملل متحد و اعلامیه جهانی حقوق بشر امری مشروع به شمار می آید. اقدام امام خمینی(ره) رهبر انقلاب اسلامی ایران در تعیین آخرین جمعه ماه مبارک رمضان به عنوان روز جهانی قدس در واقع بر اساس یک ضرورت و واکنش در مقابل مسوولیت گریزی دولت ها و سازمان های بین المللی بوده است. به همین دلیل است که امام خمینی(ره)  در بیانیه روز جهانی قدس اظهار امیدواری می کند تا روز جهانی قدس به یک جنبش فراگیر جهانی تبدیل شود تا در آن ملل محروم و تحت ستم؛ گرد هم آمده و برای حل مشکلات جهانی تصمیم بگیرند.

در این مساله چند نکته حائز اهمیت است:

-رژیم صهیونیستی بر اساس یک ادعای تاریخی، فلسطین را اشغال کرده است که از لحاظ حقوقی ارزش چندانی ندارد. اگر سازمانهای بین المللی ادعای تاریخی را قبول کنند ایران تا یونان و مصر و شبه قاره هند سلطه داشته است و امروز می تواند نسبت به آنها مدعی باشد. وانگهی یهودیان در یک برهه تاریخی حدود 2 هزار سال پیش از فلسطین عبور کرده و بر اساس گزارش تورات در آن فقط هفتاد سال حکومت کردند. آیا می شود ریشه تاریخی چند هزار ساله فلسطینیان در سرزمین خود را نادیده گرفت و عبور یک ملت از این سرزمین را اصالت بخشید!؟

-انگلیس در سال 1917 تعهد کرد که یک دولت ملی برای یهودیان در فلسطین ایجاد خواهد کرد. این تعهد هیچ ارزش قانونی ندارد و انگلیس نمی تواند سرزمین دیگران را معامله کند. و از لحاظ حقوقی این عقد فضولی است که در هر جای دنیا مردود است.

-اعلام موجودیت اسرائیل با زور اسلحه و کمک انگلیس در سال 1948 و به رسمیت شناختن آن از سوی سازمان ملل نیز ارزش قانونی ندارد چرا که سازمان ملل به صورت دو ژوره یعنی مشروط به اجرای قطعنامه 181 به رسمیت شناخت. قطعنامه 181 این سازمان حدود 55%  سرزمین فلسطین را به یهودیان وحدود 42%به فلسطینیان، وحدود 3% (استان بیت المقدس) را منطقه بین المللی می داند و رژیم صهیونیستی اکنون با اشغال همه فلسطین و گسترش ادعای خود عملا شرط به رسمیت شناختن خود را نقض کرده است.

-از 1948 تا کنون سازمان ملل بیش از 60 قطعنامه صادر کرده از جمله 181،194،242،338، تا 1850 که همگی کرانه باختری و نوار غزه را مناطق اشغالی می داند در حالیکه طبق معامله قرن پیشنهادی آقای ترامپ رژیم صهیونیستی می تواند قدس و شهرکهای کرانه باختری را ضمیمه کند که نقض آشکار دهها قطعنامه شمرده می شود.

-رفتار رژیم صهیونیستی  در هفتاد و دو ساله گذشته ناقض قواعد بنیادین حقوق بین الملل و قواعد آمره بین المللی مانند اعلامیه حقوق بشر، حق تعیین سرنوشت مورد تاکید میثاق سازمان ملل و نیز حقوق بشر دوستانه و کنوانسیونهای چهارگانه ژنو است و قاعده هر آنچه بر پایه باطل به وجود آمده باطل است این ادعا را قابل پذیرش نمی داند.

-طبق کنوانسیون رم که مبنای تشکیل دادگاه کیفری بین المللی (I C C) وابسته به سازمان ملل رفتار رژیم صهیونیستی ناقض قواعد بنیادین حقوق بین الملل است و به عنوان جنایتکار جنگی قابل محاکمه است.

-دیوان بین المللی دادگستری نیز با صدور رآی مشورتی خود در باره احداث دیوار جدا کننده در کرانه باختری آن را ناقض قواعد بین المللی دانسته است.

-گزارش کمیته حقیقت یاب سازمان ملل متحد به ریاست قاضی ریچارد گلدستون  در باره جنگ سال 2008 که هم در شورای حقوق بشر و هم در مجمع عمومی سازمان ملل متحد ارایه و رای آورد اسراییل را به ارتکاب جنایات جنگی در ارتباط با جنگ علیه غزه محکوم کرد.

-محاصره  باریکه غزه که از سال 2005 شروع شده است بر اساس مفاد کنوانسیون های چهارگانه ژنو و حقوق بشردوستانه جنایت جنگی محوسب می شود.  

-شورای حقوق بشر و یونسکو  از ارکان نه گانه سازمان ملل همواره رفتار رژیم صهیونیستی را محکوم کرده و آن را ناقض مبانی بین المللی اعلام کرده اند.

انتهای پیام/م.ق