qodsna.ir qodsna.ir
چرا طرح های صلح آمریکا برای فلسطین جواب نمی دهد؟

رمز گشایی از نیت آمریکا برای ایجاد صلح در خاورمیانه از گذشته دور تا پروژه «معامله قرن»

توماس فریدمن با اعلام اینکه کاخ سفید هیچ عجله ای به ارائه چیزی قبل از موعدش ندارد تلویحا گت که این تاخیرها به نفع آمریکا و اسراییل است.

 

به گزارش خبرگزاری قدس (قدسنا) در اظهار نظری که روزنامه جروازلم پست منتشر کرده توماس فریدمن سفیر آمریکا در اسرائیل گفت که کشورش از طرح معامله قرن تا پیش از پایان سال 2019 رونمایی خواهد کرد.

وی تاکید کرده است که « من اطمینان کامل دارم که طرح معامله قرن در سال 2019 اعلام خواهد شد. نمی خواهم بگویم یک هفته دیگر یا یکماه دیگر بلکه نزدیک هستیم به خط پایانی ».

 

بنیامین نتانیاهو نخست وزیری که دوره اش به پایان رسیده پیش از انتخابات 17 سپتامبر گذشته اعلام کرده بود که تا چند روز دیگر از طرح آمریکایی معامله قرن رونمایی خواهد شد.

 

در باره اینکه اعلام این طرح آیا ممکن است پیش از تشکیل ائتلاف حکومتی در اسراییل بین دو حزب لیکود و آبی و سفید صورت گیرد فریدمن به جروزالم پست گفت: ما می خواهیم طرح را در فضایی اعلام کنیم که دولت قادر به تعامل با آن باشد ما می خواهیم با دولت مستقر در این باره تعامل کنیم تا بتواند ما را در پیگیری آن کمک کند.

 

فریدمن با اعلام اینکه واقعا از واکنش فلسطینی ها به طرح معامله قرن شوکه شده است گفت: ما داریم طرحی را اعلام می کنیم که می خواهد نزاعی را حل و فصل کند که نزدیک به 100 سال است که ادامه داشته است. دنیا تشنه شنیدن این طرح است.

 

سفیر آمریکا که ارتباط نزدیکی با نتانیاهو نیز دارد در پاسخ به این سوال که خیلی ها اصرار دارند این طرح هرچه سریعتر رونمایی شود مبادا ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری پیروز نشود گفت: ما در دولت آمریکا هیچ عجله ای در این مرحله به ارائه چیزی قبل از زمان مناسبش نداریم چون وقت زیادی داریم.

 

طرح معامله قرن تقریبا از آغاز سال دوم دوره اول ریاست جمهوری ترامپ در آمریکا برای پایان دادن به 70 سال درگیری فلسطینی ها و صهیونیست ها اعلام شد و از ان زمان رونمایی از ان هربار به دلایلی به تاخیر افتاده است.

 

موضوع فلسطین تقریبا در همه دولت های گذشته آمریکا بویژه از دولت کارتر (پیروزی انقلاب اسلامی در ایران) تا کنون مورد توجه بوده است اما نه برای حل و فصل عادلانه آن بلکه برای دور کردن فلسطینی ها از احقاق حقوق خود و تضمین بقای رژیم اشغالگر قدس. تقریبا همه دولت های گذشته آمریکا در طول دوران ریاست جمهوری طرحی برای حل و فصل این قضیه داشته اند ولی نقطه اشتراک همه این طرح ها به نوعی عدم جدیت آنان است. از دید آمریکایی ها امنیت اسراییل اولویت آنان است و هرچیزی که این امنیت را مورد تهدید قرار دهد با آن مخالف هستند. از این سو نیز تشکیل هرگونه دولت مستقلی حتی در درون مرزهای موسوم به مرزهای اشغالی 1967 نیز تهدید جدی برای اسراییل خواهد بود. دولت مستقل به معنای دولتی است که دارای مرزهای مشخص، قانون اساسی مشخص، و ارتش مشخص باشد. این درحالی است که بخش عمده ای از فلسطینی قائل به تشکیل دولت تاریخی فلسطین از بحر تا نهر هستند یعنی از دریای مدیترانه تا رود اردن . براین اساس در خوش بینانه ترین وضع حتی اگر فلسطینی ها تشکیل دولت در مرزهای 1967 را هم بپذیرند باز هم این پذیرش مورد تایید آمریکا و دول غربی نخواهد بود چون هردولت مستقلی تهدید کننده امنیت اسراییل معنا می شود. از سوی دیگر فلسطینی ها هرگز نخواهند پذیرفت که دولتی غیر مستقل یعنی بدون ارتش و مرزها داشته باشند.

 

براین اساس و به دلیل پیچیدگی های پرونده فلسطین هیچ دولتی در آمریکا برای حل و فصل این قضیه جدی نبوده است بلکه همه دولت ها در صدد خرید زمان برای اسراییلی ها برآمده اند . از این حیث تلاش دولت ترامپ که مدعی است می خواهد مسئله فلسطین را پس از 70 سال نزاع پایان دهد را باید در همین چارچوب بررسی کرد.

 

دولت اوباما که پیش از این با شعار تغییر در آمریکا بر سر کار آمد و مدعی بود می خواهد همه پرونده های معطل در جهان را که به نوعی به سیاست خارجی آمریکا پیوند داشت حل و فصل کند از جمله رابطه با دنیای اسلام را نتوانست کری از پیش ببرد. او نیز در ذیل این تلاش ها طرح آناپولیس را مطرح کرد اما در همه دوران ریاست جمهوری خود فقط توانست در اقدامی نمایشی آن هم در واپیسن لحظات دوران خود به برپایی یک اجلاس بسنده کند و کلید کاخ سفید را به دست ترامپ و هم فکرانش بسپارد.

 

آنا پولیس نام کنفرانس صلحی بود که در ۲۷ نوامبر سال ۲۰۰۷ در آکادمی نیروی دریایی آمریکا در شهر آناپولیس، ایالت مریلند آمریکا و با حضور رهبران مناطق خودگران فلسطینی و اسرائیل و نمایندگان کشورهای عربی و با میزبانی ایالات متحده آمریکا برگزار شد. این کنفرانس آنگونه که آمریکایی ها گفته اند برای پایان دادن به نزاع اسرائیلی و فلسطینی و نخستین مذاکرات همه جانبه و جدی در زمینه دست یافتن به صلحی جامع در منطقه خاورمیانه بود که از سال ۲۰۰۰ تاکنون برگزار می‌شد.

 

این کنفرانس که در آن اوباما توانسته بود نمایندگانی از کشورهای عربی از جمله سوریه و عربستان را در کنار کمیته چهارجانبه صلح خاورمیانه(آمریکا، اروپا، روسیه و سازمان ملل) گردهم آورد نیز نتوانست مشکل فلسطینی ها را حل کند. حالا ترامپ نیز دو سه سالی است از طرح جدید تری در ذهنش رونمایی کرده است بدون آنکه آن را در واقعیت رونمایی نماید. هربار گوشه هایی از جزئیات طرح را درز می دهند به این امید که بتوانند از حساسیت ها علیه آن پیش از رونمایی واقعی بکاهند. اما واقعیت آن است در طرحی که فلسطینیان به عنوان یکی از طرفین منازعه حضور نداشته باشند نمی تواند چشم اندازی برای ان متصور شد.

 

تشکیل رژیم صهیونیستی در مرزهای 1948 نیز بدون رجوع به نظرات فلسطینی ها به عنوان صاحبان اصلی سرزمین فلسطین و با تکیه بر قدرت کشورهای پیروز در جنگ جهانی دوم صورت گرفت و اینک نیز ترامپ با تکیه بر قدرت آمریکا می خواهد یکجانبه طرحی را بر فلسطینی ها تحمیل کند. تشکیل اسراییل ان هم با تکیه بر قدرت زور پس از  70 سال نتوانسته کاری از پیش ببرد آیا طرح معامله قرن آن هم با تکیه بر زور و نادیده گرفتن حقوق فلسطینی ها به عنوان صاحبان اصلی این سرزمین می تواند؟

 

جمهوری اسلامی ایران همواره خطر طرح های سازش آمریکایی بدون رجوع به آرای فلسطینی ها را محکوم به شکست دانسته و انها را به دلیل حمایت بی قید از رژیم اشغالگر قدس محکوم کرده است. سابقه اینگونه طرح ها نیز مواضع جمهوری اسلامی ایران را تایید می کند. هر طرحی که ارامان فلسطین در رهایی سرزمین خویش را نادیده بگیرد محکوم به شکست است و طرح معامله قرن هم به این دلیل که اصلی ترین موضوع یعنی حقوق فلسطینان در تعیین سرنوشت خود را نادیده گرفته راهی جز سرنوشت طرح های گذشته آمریکایی ها ندارد.

 

انتهای پیام/