ابعاد و زوایای تعلیق فدراسیون جودوی ایران ؟/ چه کسانی پاسخگو هستند؟

خبرگزاری قدس (قدسنا)- مهدی حمیدی:

پس از جنجال و کشمکش های فراوان در نحوه مشارکت و مسابقات تیم ملی جودوی ایران در مسابقات جهانی 2019 ژاپن و شکست سعید مولایی جودوکار ایرانی در برابر حریف خود با هدف رویارونشدن با ورزشکار اسرائیلی (در مرحله بعد) حالا فدراسیون جهانی جودو که ریاست آن را "ماریوس ویزر" برعهده دارد از تعلیق فدراسیون جودوی ایران خبر می دهد.

این اقدام باعث شده تا چالش جدی بر سر راه جودوی ایران در عرصه رویدادهای بین المللی ایجاد شود.در حال حاضر فدراسیون جودوی ایران از تمامی مسابقات همچنین فعالیت های اداری و اجتماعی که زیر نظر این ارگان جهانی یا اتحادیه ها و انجمن های وابسته به آن برگزار می شود، محروم است.

البته براساس بیانیه منتشر شده فدراسیون جهانی جودو، ایران 21 روز فرصت دارد تا برای ایجاد تغییر در تصمیم فدراسیون جهانی جودو به دادگاه داوری ورزش اعتراض کند.

انتشار این بیانیه در روز 18 سپتامبر 2019 (27/06/1398) باعث شد تا عصبانیت مسئولان ورزشی ایران و البته فدراسیون جودوی جمهوری اسلامی ایران را درپی داشته باشد.

"آرش میراسماعیلی" رئیس این فدراسیون تعلیق جودوی ایران را تصمیمی عجولانه و ناعادلانه و همچنین سناریویی از پیش تعیین شده، توصیف کرد.

میراسماعیلی گزارش فدراسیون جهانی را جنگ نابرابر می داند و تاکید دارد که با دیپلماسی این موضوع قابل حل است.

اگر بخواهیم به طور کل مقصران اصلی این وضعیت را مشخص کنیم، می توانیم دو عامل را مسبب آن بدانیم:

1 سعید مولایی جودوکا (سابق) تیم ملی جمهوری اسلامی ایران

2- کم کاری قابل توجه و بی توجهی وزارت ورزش و جوانان و فدراسیون جودو ایران به مسئله مهم عدم رویارویی ورزشکاران ایرانی با نمایندگان ورزشی رژیم اشغالگرصهیونیستی و پیگیری حقوقی و متقاعد سازی فدراسیون های ورزشی در رابطه با ذهنیت و اعتقاد کشورهای عربی و اسلامی برای عدم رویارویی با نمایندگان اسرائیل، چراکه آنان با نام جعلی کشور اسرائیل به خود حق داده اند که در عرصه های بین المللی ورزشی حضور پیدا کنند در حالیکه این حق نامشروع با پایمال کردن حق ورزشکاران فلسطینی برایشان محیا شده است.

سعید مولایی بتازگی در گفتگو با یک رسانه (معاند) اینگونه اظهار نظر کرده که وی طی برگزاری مسابقات جودوی 2019 ژاپن به سراغ "ماریوس ویزر" رئیس فدراسیون جهانی جودو رفته و بخاطر شرایط پیش آمده برای او شکایت کرده پس از این شکایت ویزر بشدت عصبانی شده و به مولایی قول می دهد که به زودی این وضعیت را به هر شکل ممکن حل خواهد کرد.

مولایی در ادامه مصاحبه خود می گوید: با صحبت هایی که میان من و ویزر صورت گرفت، فکر می کنم شرایط سختی برای ورزش ایران پیش خواهد آمد! 4 بار است که با اسرائیلی ها مسابقه نمی دهم، از مسابقات گرند اسلم ابوظبی در سال 2018 و گرند اسلم پاریس و چین تا توکیو 2019 و دیگر از ادامه این وضعیت خسته شده ام. من حاضرم برای دستیابی به رویای دیرینه خود تحت هر شرایطی و با هر پرچمی در این مسابقات حضور پیدا کنم.

براساس سخنان مولایی (دستیابی به مدال المپیک تحت هر شرایطی)، این اظهار نظر نوعی خودخواهی در ورزش ملی و قهرمانی کشور محسوب می شود.از سخنان او اینگونه برداشت می شود که چنانچه IOC (المپیک) از او درخواست کند که به عنوان ورزشکار اسرائیل در مسابقات المپیک شرکت کند او نیز این پیشنهاد را برای تحقق رویای دیرینه اش می پذیرد.

با توجه به اینکه او قبلا از ارادتش نسبت به مردم ایران و محافظت از غرور ملی ایرانیان در عرصه های ورزشی بین المللی گفته بود، ای کاش این سخنان در عمل نیز نمودی پیدا می کرد و ارزش های معنوی، روحی و انسانی این مردم که بخش قابل توجهی از آن به حمایت از مردم ستم دیده و مسلمان فلسطین اختصاص دارد نیز برای سعید مولایی اهمیت داشت.

علاوه براین با توجه به اینکه مدت ها پیش خبرهایی به گوش مسئولان ورزشی ایران رسیده بود که ویزر (رئیس فدراسیون جهانی جودو) در حال کلید زدن پروژه پرونده سازی و ایجاد مانع بر سر راه ورزش ایران است، اقدام مولایی برای اعتراض به قانون عدم رویارویی با ورزشکاران صهیونیست در ایران اشتباه و بدور از انصاف بود چراکه حالا بسیاری از ورزشکاران ایرانی که بر عقیده عدم مبارزه با نمایندگان ورزشی اسرائیل استوار هستند و این موضوع را ارزشی برای ورزش پهلوانی خود می دانند با مشکلاتی مواجه می شوند (بویژه در ورزش جودو) و حاشیه های دیگری ممکن است گریبان گیر آنان شود.

ورزشکاران ایران سال هااست که از رویارویی با نمایندگان ورزشی صهیونیستی انصراف می دهند. پیش از انقلاب، ایران و رژیم اسرائیل به رقابت ورزشی با یکدیگر می پرداختند و مثلا در رشته فوتبال پنج بازی رسمی با یکدیگر داشتند که آخرین بازی با رژیم اسرائیل با برد ایران همراه بود. اما پس از انقلاب اسلامی و در سال 1983 بیژن "سیف خانی" فرنگی کار کشورمان حریف خود از تیم اسرائیل بنام " رابینسون کوناشویلی" را درقابت های کشتی آزاد قهرمان جهان در کیف اکراین شکست داد.

 BBC  در این باره مدعی است وقتی خبر پیروزی سیف خانی در رسانه های ایران منتشر شد علی اکبر ولایتی وزیر وقت امور خارجه دستور بازگشت کاروان ایران به کشور را صادر کرد. این مسابقه آخرین دیدار ورزشی میان دو طرف به حساب می آید. البته ادعای این منبع خبری به صورت دقیق و رسمی لااقل در منابع خبری داخلی تایید نشده است.(ایسنا)

در سال های گذشته ورزشکارانی مانند علی رضا کریمی (کشتی 2بار)- افشین نوروزی و امین احمدیان (تنیس روی میز)- احسان قائم مقامی (شطرنج 2بار)- محمد خمسه (تکواندو)- علی رضار خجسته (جودو 2بار) و... از مسابقه دادن با اسرائیلی ها انصراف داده اند و همچنان در ایران در حال پیگیری حیات ورزشی و البته جوانمردانه خود هستند.

علاوه بر ورزش کاران ایرانی، خارجی ها نیز در امر عدم رویارویی با ورزشکاران اسرائیلی مشارکت فعالانه ای داشته اند به طور مثال در 5 ماه اخیر، ورزشکارانی همچون "علی الکنانی" موی تای (عراق)، "عزالدین فرج" تکواندو (لبنان)، "فتحی نورین" جودو (الجزائر) و "دومینیک ابی نادر" کشتی گیر (لبنان) ورزشکارانی از کویت و دیگر کشورها از رویارویی با تیم های ورزشی اسرائیل امتناع کرده اند.

در همین رابطه آخرین بار هنگامی که "علی الکنانی" مویتای کار عراقی از عدم مسابقه خود با ورزشکار صهیونیستی خبر داد پس از بازگشتش به عراق روی دوش مردم کشورش قرار گرفت و تشویق شد.

در کنار اقدام نادرست مولایی می توان کم کاری وزارت ورزش و جوانان در رابطه با این وضعیت را نیز وارد دانست.

سوالی که اینجا مطرح است این می باشد که در سال 1980 میلادی قانون مبارزه با آپارتاید در سازمان ملل متحد با پشتیبانی کشورهای اروپایی تصویب شد و رژیم آپارتایدی آفریقای جنوبی نیز درپی همین قانون از لحاظ ورزشی تحریم شد. موضوعی که کاملا سیاسی بود و ورزش را با وضعیت سیاسی موجود در آفریقای جنوبی گره زد اکنون این مسئله یکی از موضوعاتی است که در مورد اسرائیل نیز صدق می کند، وقتی مدتی به فضای رسانه ای در کشورهای مختلف و در رابطه با اسرائیل تمرکز می کنیم به راحتی می توانیم آرا و نظراتی را مشاهده کنیم که حاکی از آپارتایدی بودن رژیم اسرائیل است .

ما در اخبار و رسانه ها تظاهرات گسترده فالاشه های سیاه پوست در اراضی اشغالی را مشاهده می کنیم آنان بشدت توسط رژیم اسرائیل مورد تبعیض قرار می گیرند.

بنابراین، اگر بخواهیم فارغ از جریان اشغالگر بودن صهیونیست‌ها به یکی دیگر از ویژگی های منفی و شرمانه این رژیم بنگریم، می توانیم آپارتایدی بودن آن را مثال بزنیم سیاه پوستان اتیوپیایی در این رژیم براحتی تحقیر و کشته می شوند.

از دید بسیاری از خاخام های صهیونیستی ریختن خون اعراب نیز مباح  و برای یهودیان جایز است.

براساس مقاله روزنامه آمریکایی نیویورک تایمز (در تاریخ ۰۵ مرداد ۱۳۹۷) سیاست اسرائیل در توسعه شهرک‌ سازی‌های یهودی یک آپارتاید دو فاکتو در سرزمین‌های اشغالی کرانه باختری (در حق فلسطینیان) محسوب می شود.

سال گذشته نیز "ابراهیم کالین" سخنگوی ریاست جمهور ترکیه طی مقاله ای درباره تصویب طرح "تشکیل کشور ملی یهودی" در پارلمان اسرائیل که در روزنامه دیلی صباح منتشر شد، اعلام کرد: لایحه تاسیس کشور ملی مردم یهود که برای رسانه های غربی آن را جنجال برانگیر می خوانند، باید به عنوان اقدام نژادپرستانه و حمایت رسمی از سیستم آپارتاید ارزیابی شود.

علاوه براین حتی در تاریخ ۹ اردیبهشت ۱۳۹۳، "جان کری" وزیر وقت امور خارجه آمریکا در یک موضع گیری بی سابقه، رژیم صهیونیستی را به یک رژیم آپارتاید تشبیه کرد و از این رژیم خواست با فلسطینیان صلح کند.

این سخنان جان کری را روزنامه آمریکایی بیست منتشر کرد.

موضوعاتی مانند کودکشی، برنامه ریزی برای برپایی آشوب در کشورهای همجواراین رژیم، برنامه ریزی برای تجزیه منطقه (کردستان عراق و ایران)، پشتیبانی علنی از داعش برای ضربه زدن به جمهوری اسلامی ایران و از بین بردن اماکن مقدس مسلمانان، هتک حرمت مسجد الاقصی یکی از بزرگترین نمادهای دینی مسلمانان،یهودیان و مسیحیان و .... همه ی این ها از جمله معیارهایی است که می تواند هر ورزشکاری را در هر کجای جهان برای مسابقه ندادن با اسرائیلی ها متقاعد سازد اما امان از رنگ مدال ها و زرق و برق این دنیا که باعث می شود برخی از انسان ها از ارزش های جوانمردانه و عقاید دیرینه خود در کسری از ثانیه چشم پوشی کنند.

حال با توجه به آپارتایدی بودن این رژیم (فارغ از اشغالگر بودن آن) آیا مسئولان جمهوری اسلامی ایران طی سال های گذشته توانسته اند (مانند اروپایی ها) با قدم برداشتن در راستای تشکیل اتحادیه کشورهای اسلامی و عربی برای عدم رویارویی ورزشی با صهیونیست ها اقدام مثبتی انجام دهد؟

اکنون کشورهای بسیاری مانند تونس، لبنان، الجزائر، عراق، سوریه، ایران، ترکیه، مالزی و.. وجود دارند که ورزشکارانشان از رویارویی با نمایندگان ورزشی اسرائیل انصراف می دهند و این خود نشان دهنده بستری است برای متحد شدن بر ضد ورزش اسرائیل، تهران می تواند این اتحادیه را راه اندازی کند و با قدرت تمام از وقوع چنین جریاناتی برای ضربه زدن به ساختار ورزش کشورمان جلوگیری نماید.

اکنون نمایندگان ورزشی کشورهای مختلف با اسرائیلی ها مسابقه نمی دهند با این حال آنان مورد توجه فدراسیون های ورزشی قرار نمی گیرند. سوال دیگری که به ذهن می رسد آن است که فدراسیون ایران سال ها است که در کانون توجه این فدراسیون ها قرار دارد! علت آن چیست؟ آیا حقوقدان ها و مسئولان امور بین الملل فدراسیون های ورزشی و همچنین امور بین الملل مجلس شورای اسلامی و وزارت خارجه توانسته است این موضوع را پیگیری نمایند وآنان را قانع سازند.

چرا زمانی که ورزشکارانی در یکی از رشته های ورزشی در المپیک مدال طلا می آورد و به ایران باز می گردد وزارات ورزش و جوانان و دستگاه های دولتی برای اعطای پاداش به او شتاب می کنند و امکانات مختلفی از جمله آپارتمان،خودرو و پول و ... را در اختیارش قرار می دهند اما ورزشکارانی که سال ها برای ورزش ایران زحمت می کشند اما از روی بدشانسی در عرصه های بین المللی قرعه مسابقه با اسرائیلی ها به نام آنان می افتد از مسابقات کنار می کشند و هیچ پاداش ارزشمندی جز آفرین و تحسین های کلیشه ای و مقدار ناچیزی پاداش مالی دستشان را نمی گیرد؟

"این در حالی است که حمایت از انقلاب فلسطین و مبارزه با رژیم اشغالگر اسرائیلی کانون محوری سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران به شمار می آید."

انتهای پیام