qodsna.ir qodsna.ir

گشت و گذار در فلسطین زیبا؛ کرانه غربی رود اردن، مناطق دیدنی اریحا

نام شهری واقع در کرانهٔ باختری رود اردن در مناطق خودگردان فلسطین است. نام اریحا بیش از ۷۰ بار در عهد عتیق ذکر شده‌است.

به گزارش خبرگزاری قدس(قدسنا) اَریحا یا جریکو (در عربی: أریحا، در عبری: יְרִיחוֹ) نام شهری واقع در کرانهٔ باختری رود اردن در مناطق خودگردان فلسطین است. نام اریحا بیش از ۷۰ بار در عهد عتیق ذکر شده‌است.
بررسی‌های باستان‌شناسی نشان داده شده‌است که قدمت این شهر به حدود ۹۰۰۰ سال قبل از میلاد می‌رسد و به احتمال زیاد نخستین سکونت‌گاه شهری تاریخ بوده‌است.جریکو در واقع مجموعهٔ بیش از بیست شهر جریکو است که هر کدام روی خرابه‌های پیشینیان خود ساخته شده‌اند[۳] و نخستین آن‌ها در دوران نوسنگی پیش‌ازسفال الف ایجاد شده‌است.

 

ریشه‌شناسی نام

 

ریشه نام عبری Yeriẖo را از واژه کنعانی رئاح (بوی خوش) دانسته‌اند، ولی نظریه دیگری نیز وجود دارد که آن را ناشی از واژه کنعانی یاریاه (ماه یا الهه ماه) می‌داند که این شهر در آغاز مرکز پرستش آن بوده‌است.

 

عصر نوسنگی پیش‌ازسفال

 

 

بازمانده برج و دیوار اریحا

 

اطلاعات بیشتر: دیوار اریحا (جریکو) و برج جریکو

 

چگونگی به وجود آمدن جریکو بر کرانه غربی رود اردن معلوم نیست. در نزدیکی شهر جریکو منبع آب پایداری به نام «چشمه الیسع» (به عربی: مخیم عین سلطان) وجود دارد که ارزش آن در میانه بیابان دریای مرده در گذر هزاره‌ها واضح است. ظهور سکونت‌گاه شهری در مساحتی سه هکتاری در حدود ۷۵۰۰ (پ.م) رخ داده‌است. این سکونت‌گاه برای بیش از هزار سال با دیواری قطور باسنگ‌چینی سیکلوپی (en) (معروف به دیوار جریکو) محصور بوده که از ساکنان آن، دارایی‌هایشان، و چشمهٔ آب محافظت می‌کرده‌است. دیوار جریکو قدیمی‌ترین دیوار تدافعی در جهان است که توسط باستان‌شناسان کشف شده. یک برج دیده‌بانی سنگی سترگ که در درون این دیوار ساخته شده بود بر این دیوار نظارت می‌کرد. پلکانی سنگی در داخل این برج تعبیه شده بود که به سربازان اجازه صعود به برج را بدهد.

 

در حدود ۶۵۰۰ (پ.م) سرانجام دیوار جریکو که بین کوچ‌نشینان شرقی و دشت‌های حاصل‌خیز فلسطین قرار داشت فرو ریخت. تازه‌واردان خانه‌های خود را به شکل مستطیل به دور حیاطهای مرکزی سازمان دادند که در آن آشپزی انجام می‌شد. هر خانه شامل چندین اتاق بود که با درهای عریض به هم متصل می‌گشتند. بین این خانه‌ها چندین ساختمان عمومی برای پرستش خدایان ایجاد شده بود. به خاطر کمبود سنگ و نیاز به آن برای ساخت بناهای دفاعی، در این دوران خانه‌ها با استفاده از خاک ساخته می‌شد. خاک مزایا و معایب خود را داشت. کار با گل و خانه‌سازی از آن آسانتر از کار با سنگ است و به مهارت چندانی نیاز ندارد. در عوض باید تمهیداتی در مورد محافظت در برابر رطوبت و ایستایی آن اندیشیده شود. همچنین سطح محقر گل نیاز به تزئینات و دکور را به وجود آورد. یک ابداع زیرکانه استفاده از لعابی بود که هم سطح گل را در برابر آب مقاوم می‌کرد و هم آن را زیباتر می‌ساخت. خشت‌های گلی جریکو با دست ساخته می‌شدند و در آفتاب خشک می‌گردیدند.

 

انتهای پیام/م.ق/