سقوط دولت ائتلافی اسرائیل

قدسنا: احمدرضا روح الله زاد: فلسطین و منطقه در سال 1397 هجری شمسی رویدادهای سیاسی و میدانی مختلفی را به خود دیده است. البته کلید نقطه آغاز برخی از این تحولات و رخدادها در گذشته زده شد اما همچنان در سال 1397 حوزه فلسطین و خاورمیانه از تحولات و رخدادهای مهم بشمار می رود. در نوشتار حاضر سعی شده به اختصار هر یک از این تحولات اشاره شود:

ک: سقوط دولت ائتلافی اسرائیل

شکست ائتلاف حاکم در اسرائیل یکی از تحولات مهم حوزه فلسطین در سال 1397 بود. پارلمان رژیم صهیونیستی پنجم دی ماه رای به انحلال خود و برگزاری انتخابات زود هنگام داد. کارشناسان تاکید دارند که علت اصلی سقوط ائتلاف حاکم را باید در ناکامی این دولت در حوزه درگیری با مقاومت فلسطینی تحلیل کرد. هر چند ناکارآمدی دولت در سطوح داخلی و نیز پرونده های فساد شخص نخست وزیر نتانیاهو و خانواده اش و البته سیاست های تمامت خواهانه نخست وزیر که موجب نارضایتی گسترده در کنست و دولت شده بود نیز باید در تشدید روند این سقوط مورد توجه قرار گیرد. همچنین شکست سیاست دولت در حوزه سوریه نیز در این جریان موثر بوده است. اگر چه بنیامین نتانیاهو تلاش کرد با گسترش روابط با برخی کشورهای عربی، خود را به عنوان رئیس مقتدری معرفی کند که در دوران وی عرب ها از اسرائیل استقبال کرده اند و تابوی آن را شکسته اند.

رژیم صهیونیستی سال هاست در آرزوی شکست مقاومت در غزه است. سیاست ها و برنامه ها و اقدامات متنوع متعددی را در این ارتباط به کار بسته است اما هر روز که می گذرد این آرزو دست نیافتنی تر می شود. تا جائیکه صراحتا برخی از رهبران مانند شیمون پرز آن صراحتا اظهار می کنند آرزویمان آن است که یک صبح که از خواب بیدار می شویم، ببینیم غزه در دریا غرق شده است!

غزه یک جامعه متفاوت در میان جوامع عرب محسوب می شود. جامعه ای با استقامت بالا و خلاق در امر مبارزه و با نوآوری های متعدد در این حوزه که همواره بن بست ها را در معادله درگیری با دشمن صهیونیستی در هم شکسته است. انتفاضه اول که می توان آن را آغازی بر روند شکست پذیری اسرائیل دانست از غره شروع شد و انتفاضه دوم که به انتفاضه مسجد الاقصی مشهور شد نیز غزه مهمترین بازیگر و محور درگیری محسوب می شود.

فشار مقاومت اسرائیل را در سال 2005 وادار به فرار از غزه کرد و در سه جنگ تمام عیار در سال های اخیر(2008 و 2012 و 2014) با آنکه خرابی ها و ویرانی ها آن هرگز بازسازی نشده است و این منطقه 360 کیلومتر مربعی 12 سال را در محاصره مستمر و همه جانبه گذرانده است اما نه تنها تسلیم نشده است و هیچ نشانه ای از وادادگی و تسلیم نیز در آن دیده نمی شود، بلکه هر روز قوی تر از پیش و مقاوم تر از گذشته معادلات جدیدی را در مقابل دشمن صهیونیستی تعریف کرده است و به یک مرحله بازدارندگی قوی رسیده است.

مسئولان سیاسی و نظامی رژیم صهیونیستی اصرار دارند غزه را درهم بشکنند و بر این باورند که هر کس در این امر پیشتاز باشد بی تردید در جامعه صهیونیستی جایگاه رفیعی پیدا خواهد کرد که نه قبل و نه بعد از آن هیچ کس به آن دست نیافته و نخواهد یافت. به همین دلیل غزه در اولویت همه مسئولان صهیونیستی قرار دارد و طرح های مختلفی را در این ارتباط ارائه و عملیاتی می کنند. عملیات نفوذ یک گروه از کماندوهای تیپ ویژه سایرت متکل به غزه برای نصب ادوات جاسوسی و ربایش برخی از رهبران مقاومت فلسطین در این منطقه که در 21 آبان انجام گرفت نیز در همین ارتباط تعریف می شود.

افیگودر لیبرمن که در دوران تصدی اش بر وزارت جنگ رژیم صهیونیستی هیچ دستآورد نظامی نداشته است و از این جهت جایگاهش در سطح جامعه و خصوصا در جامعه روس تبار اسرائیل به شدت آسیب دیده بود، تلاش داشت در زمانی که بنیامین نتانیاهو برای شرکت در مراسم یکصد سالگی جنگ اول جهانی در پاریس به سر می برد، با انجام یک عملیات موفق نفوذی در غزه یک نتیجه خوب را در کارنامه خود به ثبت برساند. اما این عملیات با هوشیاری رزمندگان مقاومت کشف شد و نتیجه اش کاملا برعکس شد.

 مقاومت که از این جسارت صهیونیست ها که آتش بس فی مابین را نقض کرده بودند، به شدت عصبانی بودند با واکنش تند ترکیبی پاسخ این جسارت را دادند. پرتاب مدیریت شده قریب هزار موشک به مواضع دشمن صهیونیستی، استفاده از انواع موشک های هوشمند هدایت شونده و نیز موشک های نقطه زن، همچنین نفوذ به عمق دشمن و هدف قرار دادن اتوبوس حامل نظامیان صهیوینیست با رو نمایی از موشک فوق پیشرفته کورنیت روسی در شرق جبالیا عملا صهیونیست ها را غافلگیر کرد.

رژیم صهیونیستی احساس کرد نه تنها تاب مقاومت در برابر واکنش غزه را که تهدید به گسترش حملات نیز کرده بود را ندارد بلکه استمرار این جنگ می تواند پیامدهای بدی را در سیاست های مشترک عربی، عبری و غربی اسرائیل در منطقه تحمیل کند. یعنی هم فرایند عادی سازی روابط با اعراب و هم طرح معامله قرن امریکا متوقف شود. لذا تصمیم بر توقف درگیری و استقرار آتش بس گرفت و مصر مانند همیشه ناجی اسرائیل از این گرداب شد. این موضوع برای لیبرمن قابل تحمل نبود او نه تنها موفقیتی کسب نکرده بود بلکه تبعات این ناکامی هم مستقیما به پای وی نوشته شد لذا با استعفاء از وزارت جنگ تلاش کرد تقصرها را از خود دور سازد. در نهایت با خروج حزب وی از ائتلاف حاکم عملا شرایط برای ادامه حیات دولت ائتلافی از بین رفت و پارلمان رژیم صهیونیستی رای به انحلال خود و برگزاری انتخابات زود هنگام داد و شکست غزه همچنان یک آرزو برای صهیونیست ها باقی ماند و البته غزه اقتدار بیشتری یافت. هیچ کشور عربی با همه امکانات وسیعی که  در حوزه نظامی به بهانه نابودی اسرائیل خریداری کرده اند، ذره ای از موفقیتی را که غزه کوچک اما مقاوم در مقابل اسرائیل به دست آورده است را نه تنها کسب نکرده اند بلکه تنها شکست در کارنامه آنها ثبت شده است و اینک حقیرانه در مسیر تسلیم به اسرائیل گام بر می دارند و حاکمان عرب، جوامع خود را به سمت حقارت می کشانند.

انتهای پیام/م.ق/