راهپیمایی بازگشت

قدسنا: احمدرضا روح الله زاد: فلسطین و منطقه در سال 1397 هجری شمسی رویدادهای سیاسی و میدانی مختلفی را به خود دیده است. البته کلید نقطه آغاز برخی از این تحولات و رخدادها در گذشته زده شد اما همچنان در سال 1397 حوزه فلسطین و خاورمیانه از تحولات و رخدادهای مهم بشمار می رود. در نوشتار حاضر سعی شده به اختصار هر یک از این تحولات اشاره شود:

و: راهپیمایی بازگشت

روز 30 مارس مصادف با 10 فروردین در تاریخ معاصر فلسطین به «روز زمین» مشهور است. در سی ام مارس 1976 رژیم صهیونیستی اقدام به مصادره هزاران هتکار از زمین های فلسطینیان در سه منطقه الجلیل، مثلث و نقب کرد. فلسطینیان در مقابل این اقدام تجاوزگرانه خصوصا در منطقه الجلیل اعتراض کردند که با سرکوب شدید نظامیان صهیونیست همراه شد. فلسطینیان هر ساله این روز را گرامی می دارند و با تظاهرات خود به نوعی بر پیوند خود با سرزمین مادری تحت اشغال و نیز ضرورت آزاد سازی و بازگشت به آن تاکید می کنند. البته در همه این سال ها هم با برخورد خشونت بار نظامیان صهیونیست روبرو بوده اند. در حال حاضر فلسطینیان تنها در 15% از جغرافیای 27 هزار کیلومتری فلسطین ساکن هستند و 85% این جغرافیا در اشغال صهیونیست ها است و جمعیت بالای 12 میلیون نفری فلسطین نیز در اردوگاه های مختلف داخل (حدود 6 میلیون نفر) و کشورهای مختلف( حدود 6 میلیون نفر) پراکنده شده اند.

پس از اقدام خلاف موازین و مقررات، کنوانسیون ها و قطعنامه های بین المللی دونالد ترامپ رئیس جمهور امریکا در شناسایی بیت المقدس به عنوان پایتخت رژیم صهیونیستی که آشکارا قطعنامه 181 سازمان ملل متحد و دیگر بیانیه ها و قطعنامه های صادره از ارگان های مختلف این سازمان در ارتباط با منطقه بیت المقدس است و نیز تصمیم به انتقال سفارت امریکا از تل آویو به بیت المقدس و فرو رفتن جامعه جهانی به نوعی انفعال در مقابل این اقدامات غیر قانونی، جامعه فلسطین از 30 مارس سال 2018 به مناسبت روز زمین در اعتراض به این تصمیم و ناتوانی جهانی در مقابله با قانون گریزی امریکا و اسرائیل، اعتراضات بازگشت را به عنوان یک راهکار برای مقابله با طرح های امریکایی – اسرائیلی و البته نجات جامعه جهانی از انفعال و بن بست، در دستور کار خود قرار داد.

در حال حاضر 50 هفته است که فلسطینیان در روزهای جمعه در مرزهای شمالی غزه تجمع کرده و بر خواسته خود برای بازگشت به خانه و کاشانه خود اصرار می ورزند. تا کنون بیش از 261 نفر شهید و بیش از 29 هزار نفر مجروح شده اند. صهیونیست ها در اعمال خشونت هیچ حد و مرزی را رعایت نکرده و زنان و کودکان و معلومین و خبرنگاران و امدادگران را هدف خشونت مسلحانه خود قرار داده اند. البته فلسطینیان در دیگر مناطق سرزمین های اشغالی ( اعم از مناطق اشغالی 1948 و کرانه باختری) نیز با اعلام حمایت و همبستگی با آنها با این راهکار همراهی کرده اند.

پرستار شهید رزان نجار

قطعنامه های متعدد سازمان ملل متحد که امضاء قدرت های جهان نیز بر پای آنها است، خصوصا قطعنامه های 194 و 242 بر بازگشت فلسطینیان آواره به خانه و کاشانه خود و دریافت غرامت تاکید دارند. اما در همه این سال ها این قطعنامه ها مسکوت مانده است و جامعه جهانی هم از خود برای اجرای آنها اراده نشان نداده است و در مقابل مخالفت ها و کارشکنی های اشغالگران صهیونیست واکنشی نداشته است. فلسطینیان پس از اقدام ترامپ در شناسایی بیت المقدس به عنوان پایتخت رژیم صهیونیستی و انتقال سفارت به این شهر و نیز توطئه بزرگ قرن که امریکا با کمک رژیم های وابسته عربی هدف حذف آرمان فلسطین در منطقه با عنوان «معامله قرن» دنبال می کند، ناگزیر با انتخاب راهکار این اعتراضات مستمر که به راهپیمایی بازگشت، « مسیرات العوده» مشهور شده است، به مقابله با همه طرح های امریکایی، اسرائیلی و عربی برخاسته اند. اقدامی که ماهیت ضد انسانی و نژادپرستانه و خشونت طلب اسرائیل را بیش از پیش آشکار کرده و در سطوح بین المللی چالش های بسیار سختی را برای آن ایجاد کرده است. جدای از خسارات سنگین مادی این راهپیمایی ها برای اسرائیل، این رژیم در حوزه های مختلف سیاسی نیز با سختی های زیادی روبرو شده است. استمرار این راهپیمایی موجب شده افکار عمومی در کشورهای مختلف نسبت به اسرائیل هر روز منفی تر شود و نفرت عمومی از این رژیم که تظاهرات مسالمت آمیز فلسطینیان را که تنها خواسته شان اجرای قطعنامه های بین المللی و بازگشت به خانه و کاشانه خودشان است، به یک پدیده فراگیر در جهان خصوصا افکار عمومی غرب تبدیل شود. اصرار فلسطینیان بر مسیرات العوده تنها در حوزه جنبش B D S  یا همان جنبش جهانی تحریم اسرائیل موجب شده است که گستره این جنبش تحریمی علیه اسرائیل شتاب معنا داری بخود بگیرد. بسیاری از دولت خود را در معرض فشار افکار عمومی دیده و تغییراتی را در سیاست های خود با اسرائیل در نظر گرفته اند. آنها خود را با تناقضی بزرگ و آشکار می بینند که نمی توانند به افکار عمومی پاسخ اقناع کننده ای بدهند. آنها خود قطعنامه هایی را تصویب کرده و تاکید دارند که باید به قطعنامه های بین المللی احترام گذاشت اما از رژیمی حمایت می کرده و می کنند که همه این قطعنامه ها را نقض کرده و آشکارا مرتکب جنایت می شود. بر این اساس نمی توانند در مقابل اقدامات اسرائیل ساکت باشند بر همین اساس بسیاری از این دولت ها خصوصا در اروپا آرام آرام وارد مرحله تابو شکنی شده اند و تابوی مخالفت با اسرائیل هر روز بیشتر در معرض شکست از سوی این دولت ها می شود. بی تردید استمرار این راهپیمایی ها می تواند به یک جنبش جهانی ضد اسرائیلی تبدیل شود که توان ادامه همراهی با اسرائیل را از قدرت های استعماری و همپیمانان منطقه ای آن سلب کند.

انتهای پیام/م.ق/