تضاد داخلی وقومیتی صهیونیست ها
درهفتادمین سال اشغالگری

گروه تحلیل و تفسیر خبرگزاری قدس :در آستانه هفتادمین سالگرد تاسیس رژیم صهیونیستی از بین رفتن رژیم صهیونیستی حتی برای بالاترین مقامات این رژیم هم به امری حتمی تبدیل شده است ، مراکز کلان تصمیم گیری این رژیم به دنبال راهکارهایی برای اطاله عمر رژیم خویش می باشند اما هر سال احتمال فروپاشی این رژیم به دلیل مشکلات وتضادهای اجتماعی ، فرهنگی ، مذهبی بیشتر می شود تا صرفا خطر تهدید کننده ی خارجی به عنوان دغدغه ی اصلی مشترک وعامل ادامه انسجام این جامعه باشد .

بسیاری از تحلیلگران ، اندیشمندان وکارشناسان عرب ، اروپایی وحتی صهیونیست بر این باورند که پایان اسرائیل فرایندی در حال وقوع است و گرچه رخدادهای بیرونی تاثیرات قابل توجهی بر شتاب وکندی این روند دارد اما مشکلات بغرنج درونی که نشات گرفته از ناهمگون بسیار عمیق به ساختارهای تشکیل دهنده جامعه صهیونیستی است ، این رژیم را از درون متلاش می کند.

مهاجرت معکوس یهودیان به خارج از سرزمین های اشغالی

عکس از Paltoday
روزنامه جروزالیم پست هفت سال پیش به نقل از نتانیاهو نوشته بود : اگر دشمنان ما از سلاح های خود چشم پوشی کنند صلح تمام منطقه را در بر خواهد گرفت اما اگر اسرائیل از سلاح های خود صرفنظر کند دیگر اثری از آن نمی بینید.
به بیانی واضح تر مراکز تصمیم گیری رژیم صهیونیستی که خطر فروپاشی واضمحلال را پیش از هر کس دیگر درک ولمس کرده اند با تنش آفرینی ودشمن تراشی سعی در همسو نگه داشتن جامعه خویش دارند.
به اعتقاد کارشناسان امور رژیم صهیونیستی اگر تا دیروز راهکار ایجاد ترس ووحشت کوره های آدم سوزی وهلوکاست ادعایی بود ، امروز برنامه های هسته ای یا تسلیحات کشورهای منطقه به ویژه ایران به عنوان اهرم فشار برای سرکوب تضادهای جامعه ی صهیونیستی وایجاد انسجام حداقلی در آن به کار می رود.
وقتی شخصیتی در سطح هرتزی هلیوی بعنوان فرمانده شعبه اطلاعات نظامی ارتش رژیم صهیونیستی اعلام کند که به شدت از گسیختگی جامعه ی صهیونیستی نگران بود وبیش ازهمه چیز این مسئله او را بیش از خطرات خارجی به وحشت می اندازد حجم وگستردگی این معضل برای رژیم صهیونیستی نمایان تر می شود.

هرتزی هلیوی رئیس اطلاعات ارتش اسرائیل

عکس: A.P

او در این سخنان که در سال 2016 ایراد شده می افزاید : من شاید باید به تناسب شغل ومقامم در رابطه با مسایل امنیتی سخن بگویم اما من به شدت از انسجام در اسرائیل به عنوان یک جامعه ی واحد نگران هستم وواقعا نمی دانم تا یک دهه بعد ما به چه نوع ارتباطات داخلی فیمابین خواهیم رسید.
با نگاهی به ادبیات رهبران رژیم صهیونیستی شاهد آن هستیم ادعاهایی که امروز نتانیاهو آن را سر می دهد در گذشته نیز به اشکال مشابهی توستط رهبران این رژیم تکرار می شد.
به طور مثال موشه دایان یکی از رهبران رژیم صهیونیستی در سال 1953 با تاکید بر این استراتژی محوری رژیم صهیونیستی گفته بود : ما باید همواره خود را برای جنگ آماده کنیم ، باید قدرتمند وخشن تر باشیم همان قدرت وخشونتی که صهیونیستها تلاش می کنند آن را علیه مردم غزه به کار گرفته یا تلاش کنند با تجاوز علیه کشوری همچون سوریه آنرا به نمایش بگذارند در حالیکه بیم تکرار شکستی مفتضحانه هچمون چهار جنگ اخیر انجام گرفته علیه لبنان وغزه به شکل کابوسی آنها را دنبال می کند ، راه خود را برای بقا ادامه دهند.

اینکه نویسنده وتحلیلگری همچون دیوید گروسمن در مقاله ای به مناسبت 70 مین سالگرد تاسیس رژیم صهیونیستی اعلام کند یهودیان همچنان فلسطین را خانه خود احساس نمی کنند گویای همه چیز است.
وقتی می نویسد دولت اسرائیل برای تبدیل شدن به خانه ملت یهود تاسیس شد اما هیچ یهودی در جهان هرگز این احساس را پیدا نکرده است که اینجا خانه ی اوست ، او در بخش دیگری از مقاله ی خود که در شبکه های اجتماعی صهیونیستی هم بازتاب ویژه ای داشت افزود : هم اکنون وبعد از هفتاد سال درست که اسرائیل قدرتمند است ولی تنها می تواند یک دژ باشد نه یک منزل وبا منزل شدن فاصله ی زیادی دارد.