نمی گویم به علی (ع) اقتدا کنید؛
دست‌کم از مارلون براندو یاد بگیرید

آقای خادم ! قهرمانی در جهانی که افتخار آن به خشونت و نسل کشی است بهتر است یا مردانگی . بی تردید شنیده اید که چگونه مارلون براندو زمانی که در فیلم پدرخوانده نامزد دریافت جایزه اسکار شد ، با کمال شرافت حضورنیافت و نماینده وی نیز از دریافت این جایزه به دلیل سیاست های تبعیض نژادی خودداری کرد.
 

اگر قرار است کشتی و ورزش ابزاری برای تغییر قواعد اخلاقی باشد همان بهتر که نباشد. همه ما می دانیم سازمان های ورزش جهانی بگونه ای قوانین خود را طراحی کرده و خواهند کرد که در آینده در کوچک ترین موضوعات داخلی کشورها نیز به بهانه قوانین ورزشی دخالت کنند. و جالب تر اینکه ادعا دارند که کار سیاسی انجام نمی دهند.
 

آقای خادم ! قهرمانی در جهانی که افتخار آن به خشونت و نسل کشی است بهتر است یا مردانگی . بی تردید شنیده اید که چگونه مارلون براندو زمانی که در فیلم پدرخوانده نامزد دریافت جایزه اسکار شد ، با کمال شرافت حضورنیافت و نماینده وی نیز از دریافت این جایزه به دلیل سیاست های تبعیض نژادی خودداری کرد.
 

ما نمی گوییم در کشتی به علی (ع) اقتدا کنید شاید انتظار زیادی باشد اما دست کم می توانید از مارلون براندو یاد بگیرید یا از راشل کوری امریکایی .

آن وقت ما در چنین شرایطی که برخی برای برهم زدن آرامش داخلی و نیز توجیه حمایت های تهران از موضوع فلسطین دست به کار شدند شما هم دست به قلم می شوید. تفاوت شما با براندو چیست ؟
 

 مهم نیست ما به چه نژاد و ملیتی تعلق داریم مهم این است که درک مهمی از تحولات جهان و مفهوم  واقعی اخلاق و شرافت داشته باشیم. ما می توانیم هر چه باشیم اما از نوع شرافتمند آن.
 

اساسا در چنین دنیایی که دختران و کودکان ۱ تا ۱۲ ساله را با بمب فسفر سفید می سوزانندقهرمان و برنده شدن چه ارزشی دارد؟ اساسا چرا باید در چنین دنیایی که خون کودکان و زنان بابت جایزه اسکار هزینه می شود به بودن خودمان افتخار کنیم.

پرسش ما این است اگر دختر خردسال یکی از این همه منتقدین ورزشکار فوتبالیست و کشتی گیر و هنرپیشه توسط اسرائیل یا آمریکا با بمب فسفر سفید سوزانده می شد بازهم راضی می شدید این رژیم کودک کش را به رسمیت بشناسید؟ قضاوت با شماست . شاید این روزها در فضای اجتماعی برای خودتان از این پشم کلاهی ببافید و برخی از جریانهای سیاسی از این موضوع استفاده کنند اما قضاوت واقعی را تاریخ می کند.
 

در پنجم مارس سال 1973 مارلون براندو جایزه ی بهترین بازیگر مرد را برای نقش ویتو کورلئونه در فیلم «پدرخوانده»  نپذیرفت.

در غروب پنجم مارس، وقتی که لیوا ولمن و راجر مور نام دریافت کننده ی جایزه ی بهترین بازیگر را اعلام کردند، هیچ تماشاچی لبخند بر روی لب های آن ها ندید. نگاه آن ها بر روی یک زن با لباس آپاچی متمرکز بود، که در هنگام بالا رفتن از پله ها موهای بلند و تیره اش بر روی شانه هایش تکان می خورد.

مور جایزه را با یک دست به لیتلفیدر داد در حالیکه کف دست دیگرش باز بود. او نامه ای را بر روی سکو گذاشت، خودش را معرفی کرد و گفت:
 

«من امشب نماینده ی مارلون براندو هستم و او از من خواست که به شما بگویم...که بسیار متأسف است که نمی تواند این جایزه ی عالی و سخاوتمندانه را بپذیرد. و دلیل آن رفتار امروز صنعت فیلم با سرخپوستان آمریکاست.»