راستی آزمایی ادعای اخیر رسانه های صهیونیست

شایعه مهاجرت یهودیان ایرانی، نمایش تبلیغی رسانه های صیهونیسم در خلال جشن های میلاد مسیح است.
خبر رسانه های صهیونیست تکذیب شد؛ هیچ فردی جمهوری اسلامی ایران را به مقصد سرزمین های اشغالی جلای وطن نکرده است. دکتر سیامک مره صدق، رییس انجمن کلیمیان تهران شایعات مربوط به مهاجرت برخی از یهودیان ایرانی به سرزمین های اشغالی را تکذیب کرد و گفت‌ که یهودیان ایران ، هویت ایرانی را به مشتی دلار نخواهند فروخت. وی به قدسنا گفت که ایرانیان یهودی بیش از سه هزار سال است که هویت ایرانی دارند و منافعشان با منافع سایر مردم ایران گره خورده است.
 
اما اگر اندکی در فحوای این مدعای رسانه ای دقیق شویم، بنیان کار را بر آب خواهیم دید.
 
عکس های منتشره از این ماجرای رسانه ای کمتر نشانه ای دال بر حقیقت مدعای صهیونیست ها با خود دارد. خبرگزاری آسوشیتدپرس که در نقل این ماجرا، منبع و مرجع سایر خبرگزاری ها، تلویزیون ها و وبلاگ های وابسته بوده است، به انتشار عکس های محدودی از این مدعای رسانه ای (در مجموع شش عکس بر اساس آخرین جستجوی نگارنده) بسنده کرده است و این خلاف سنتی است که این خبرگزاری ها در انتشار اخبار موافق با منافع جهانی شان پیگیری می کنند. کوچکترین بزرگداشتی از اندیشه صهیونیسم در هرگوشه از گیتی با انتشار ده ها عکس همراه می شود و با عنایت به صف آرایی نوین ماه های اخیر اردوگاه صهیونیسم در برابر ایران اسلامی، می بایست تصاویری بسی بیش از این منتشر می شد.
 
عکس های منتشره همگی در زاویه کلوزآپ تهیه شده اند تا در عین برجسته سازی قلیل نفرات موجود در عکس، هرگونه زمینه ای برای تحلیل ماجرا و راستی آزمایی مدعا بر جای نماند و این چیزی نیست جز هیاهو برای هیچ.

همچنین در شرح عکس های رسانه های خبری هیچگاه مرسوم نیست که اسامی افراد اعلام شود مگر آنکه از مقامات بلندپایه باشند. مثلا در خبر حوادث نمی آیند تک تک افراد سانحه دیده را اسم ببرند. یا وقتی جمعی مهاجر وارد جایی می شوند مرسوم نیست که تک تک آنها را با اسم یاد کنند. اما خبرنگار آسوشیتدپرس، که با عنایت به نام و نام خانوادگی اش (آریل شالیت) به احتمال قویم خود یک صهیونیست است در شرح عکس های این ماجرای برساخته، تعمدا ذکر کرده که این افراد نمی خواهند شناسایی شوند.
 
وی احتمالا با این روش، یکی دو هدف را تعقیب می کرده است. یکی اینکه زمینه ای فراهم کند تا در دنباله شرحش بیافزاید که یهودیان در ایران تحت فشار هستند و دیگر اینکه سرنخی برای کشف اصل ماجرا به دست ندهد. اگر این افراد، دیگر قصد بازگشت به وطن اصلی خود را ـ‌ حال هرجا می خواهد باشد ـ ندارند، دیگر چه بیمی از انتشار اسامی آنها حتی با فرض احتمال خیالی تهدید و ارعاب از سوی مخالفانشان؟
 
شارح عکس های فوق، عقده صهیونیستی خود را پنهان نکرده و همه شرح عکس های نگاشته شده خود را به این عبارت ختم کرده که بودجه این ماجرا از جیب کسانی تامین شده که «در جستجوی تحقق پیش گویی تورات اند»!
 
اما بنیان این مدعای رسانه ای از این هم که گفته شد سست تر می نماید. در گزارش های رسانه های خبری صهیونیست و وابستگانش اذعان شده است که به جز تعدادی از بستگان نزدیک و نیز انبوهی از خبرنگاران، فرد دیگری در مجلس استقبال از این تازه واردان حضور نداشته است. اگر یکی از بستگان یکی از خانواده های یهودی مقیم سرزمین های اشغالی از کشوری دیگر برای دیدن سایرین بیاید، طبیعتا همه قوم و خویش وی به استقبالش خواهند آمد حال می خواهد «مهاجر» باشد یا مسافر. جور کردن انبوهی از خبرنگار و دبیر خبر و مترجم و عکاس و سایر عوامل خبری از رسانه های داخلی اسراییل نیز با یک تماس تلفنی ساده امکان پذیر است. پس تا اینجا اتفاق خاصی رخ نداده است. یعنی هیچ یک از جمعیت های افراطی مدافع اندیشه های صهیون که شیپور تبلیغ مهاجرتشان گوش جهان را کر کرده است به استقبال از این طایفه تازه وارد نیامده اند. اگر ماجرا رنگی از حقیقت داشت بعید بود مقامات صهیونیست این جمعیت های خصومت طلب را تجهیز نکنند.

بعیدتر آن است که این افراد ورودی سرزده و بدون هماهنگی قبلی آن هم درست در روز کریسمس داشته باشند و لذا جایی برای این ادعا نمی ماند که «فرصت تجهیز» افراطی ها نبوده است.
 
می ماند این گمانه نزدیک به واقعیت که اصل این ماجرا نمایشی است برساخته به نمایش گردانی کانون صهیونیسم جهانی. همزمانی ماجرای ای تازه واردان با جشن های جهانی کریسمس که خیلی ها را در سراسر جهان درگیر رسانه های خبری کرده است، طعم تند تبلیغاتی بودن این آش رسانه ای را بیشتر کرده است.
 
گزارشگر این ماجرا مدعی شده است که این به ظاهر نو واردان از راهی مخفی به اسراییل رفته اند. باز هم مخفیکاری رسانه ای برای پیشگیری از لو رفتن اصل ماجرا. البته در رسانه های صهیونیستی که نیاز مبرمی به این قبیل ورودی ها به سرزمین های اشغالی دارند، مخفیکاری امری نادر است. رسانه های صهیونیست متخصص پرورش کوه از کاه هستند و اگر «راه مخفی» مورد اشاره محملی از عنایت داشت با آب و تاب ذکر می شد تا بقیه هم یاد بگیرند و بروند. اما این راه مخفی قطعا از مرزهای ایران نمی گذرد و لذا این رسانه ها به چند و چون آن نخواهند پرداخت تا پرده از نیرنگشان کنار نرود.
 
البته این احتمال هست که این عده، جمعی از یهودیان سابقا ایرانی مقیم خارج از ایران (مثلا در آمریکا) بوده اند که بستگانشان در مستعمرات احداثی در سرزمین های اشغالی فلسطین ساکن شده اند و در واقع رژیم اسراییل اینها را جیب به جیب کرده است. افرادی نیز که خرج این بازی را تامین کرده اند نیز بنا به گفته آسوشیتدپرس مستقر در آمریکا هستند که این نیز تاییدی است مضاف بر درست بودن این گمانه.
 
اما سخنی هم درباره کلیمیان ایران. یکی از مسایلی که خون صهیونیست ها را به جوش آورده‏ همبستگی کلیمیان ایرانی با نظام جمهوری اسلامی و نیز پیوند ناگسستنی آنها با سرزمین آبا و اجدادی شان است. آنها اینها را «خائن» می دانند فقط به این دلیل که حاضر نشده اند به اندیشه های پروتکل های صهیون که حداقل تفسیر آن، غصب کاشانه همنوع در سرزمین مقدس فلسطین است مهر تایید بزنند. اما کلیمیان ایرانی مفتخرند که آرا و افکارشان در گذر تاریخ از گزند افکار صهیونیسم جهانی مصون مانده است.