دلایل پیشنهاد گفتـگوی مـلـی فلسطین ( میزگرد 4 )

ادامه از قسمت اول...

کنعانی در ادامه سخنان خود تاکید می کند که  مساله پیش رو اکنون این است که ابومازن از چه رو مذاکرات را شروع کرده است .یک نگاه این است که ابومازن گفتگوی ملی را به منظور تقویت جبهه داخلی در جهت به کار گرفتن آن بر سر میز مذاکره آغاز کرده است که البته ما به این بدبین هستیم و معتقدیم که ابومازن در چارچوب برنامه های امریکایی اسرائیلی است که این طرح را مطرح نموده و اکنون که با اسرائیل به نتایجی رسیده است می خواهد مذاکرات آناپولیس را به نتیجه برساند و برای این منظور به گفتگوی ملی و کسب تایید ملی روی اورده است .
وی تاکید کرد که در یک مذاکره 5 عنصر مورد بررسی قرار می گیرد : اول طرف مذاکره است که باید از مشروعیت و تایید جبهه ملی که پشتیبان ان است برخوردار باشد که در مساله فلسطین اکنون اینگونه نیست . دوم موضوع مذاکره که باید تبیین شده و دقیق باشد که در پرونده قطور فلسطین یافتن دقیق موضوع کار دشواری است ولی می توان گفت که تاحدودی تبیین شده است.
سوم : ناظر مذاکره است که امریکا اعلام کرده است آماده هرگونه همکاری می باشد و در این راه اعراب را وارد دورهای مذاکراتی نموده است . چهارم میز مذاکره است که اکنون در این مساله عمان امادگی خود را اعلام داشته است و دوحه نیز که در مساله لبنان موثر ظاهر شد اعلام امادگی کرده است و عمان شرایط خوبی را نشان داده و دیگر کشورهای عربی همچنان مواضعی انفعالی دارند .پنجم مساله ضمانت اجرایی است که ضمانت مذاکرات فلسطین-اسرائیل پذیرش مذاکرات از سوی جبهه مقاومت و مردم است . عقبه ابومازن، امریکا و اسراییل و جبهه میانه روی عربی است و عقبه هنیه مردم و مقاومت هستند که اگر مردم به عنوان اکثریت تصمیم گیرنده برای سرنوشت ملت موافقت خود را اعلام نکند مذاکره به نتیجه نمی رسد . اسرائیلی ها اکنون به دنبال آن هستند که فلسطینی ها از خط قرمزهای آنان عبور کنند و مثلا مساله پایتختی قدس را بهانه ای برای دعواهای بعدی و اتهام زدن به مقاومت فلسطین کنند و نشان دهند که مقاومت در فلسطین به بن بست رسیده است و با ادعاهای واهی پایتختی قدس که خط قرمز اسرائیلی است را نشانه رفته است .
وی تاکید کرد که طرف اسرائیلی به عنوان حکومتی که با مذاکره کننده فلسطینی مواجه بوده است با مخالفتها و مشکلاتی مواجه بوده که هرچند گفته می شود در جهت پیشبرد همان منافع مشخص کلیت اسرائیل و بهتر بگوییم صهیونیسم بوده اند اما باید گفت که لابی هایی نظیر جنبشهای میرتس و لیکود و کاخ و مولوت و تسومیت و یهودوتورات و غیره مانع می شدند که سران اسرائیل یک تصمیم کلی بگیرند و می بینیم که طرفین از مشروعیت کافی بعنوان نماینده تام الاختیار برخوردار نبوده اند .